مقدمه مفهومی درباره واژه افت (Drop) مفهومی است که در حوزه های مختلف فناوری اطلاعات از شبکه های کامپیوتری تا پایگاه داده ها کاربرد دارد. این اصطلاح عموماً به معنای قطع ارتباط یا از دست دادن ناخواسته داده ها به کار می رود. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در شبکه های کامپیوتری به بسته های گم شده اشاره دارد. در سیستم های تلفنی به تماس های قطع شده گفته می شود. در پایگاه داده به حذف جداول یا رکوردها اطلاق می گردد. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT افت بسته در شبکه های Wi-Fi به دلیل سیگنال ضعیف. افت تماس در سیستم های VoIP به دلیل پهنای باند ناکافی. دستور DROP TABLE در SQL برای حذف جدول از پایگاه داده. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری شبکه، مدیریت افت ها برای کیفیت سرویس حیاتی است. در سیستم های توزیع شده، افت ارتباط می تواند باعث ناهماهنگی داده ها شود. در پایگاه داده، عملیات Drop باید با احتیاط انجام شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف این اصطلاح از دهه 1960 در ارتباطات تلفنی استفاده می شد. در دهه 1980 با ظهور شبکه های کامپیوتری معنای جدیدی یافت. امروزه در پروتکل هایی مانند TCP مکانیزم هایی برای تشخیص افت بسته وجود دارد. تفکیک آن از واژگان مشابه افت نباید با قطع (Disconnect) کامل اشتباه گرفته شود. افت معمولاً موقتی و بخشی از فرایند است، در حالی که قطع به پایان ارتباط اشاره دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در SQL با دستور DROP. در شبکه های کامپیوتری با متریک هایی مانند Packet Drop Rate. در زبان های برنامه نویسی با توابعی برای مدیریت خطاهای ارتباطی. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک باور غلط این است که افت همیشه نشانه مشکل است، در حالی که در برخی پروتکل ها افت کنترل شده بخشی از طراحی است. چالش اصلی، تشخیص افت های طبیعی از غیرطبیعی است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مدیریت صحیح افت ها برای عملکرد بهینه سیستم های IT ضروری است. درک علل و روش های کاهش افت می تواند کیفیت سرویس را بهبود بخشد.
