مقدمه مفهومی درباره واژه رمزنگاری (Cryptography) علم محرمانه نگه داشتن اطلاعات از طریق تبدیل آن ها به فرم های غیرقابل فهم برای افراد غیرمجاز است. این رشته از علوم کامپیوتر پایه ای برای امنیت اطلاعات و ارتباطات امن محسوب می شود. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در پروتکل های امن مانند SSL/TLS، در سیستم های احراز هویت، در امضای دیجیتال، در محرمانه سازی داده ها، و در هر جایی که نیاز به محافظت از اطلاعات باشد استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT تراکنش های بانکی آنلاین، ارتباطات امن در پیام رسان ها، ذخیره سازی رمزهای عبور، بلاکچین و ارزهای دیجیتال، و محرمانه سازی اطلاعات پزشکی. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها، رمزنگاری لایه اساسی امنیتی را تشکیل می دهد. در سیستم های توزیع شده، پروتکل های رمزنگاری امکان ارتباط امن را فراهم می کنند. در معماری میکروسرویس ها، رمزنگاری داده های در حال انتقال و ذخیره شده ضروری است. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف رمزنگاری به قدمت تاریخ بشر است. در دهه 1970 با استاندارد DES و الگوریتم RSA وارد عصر مدرن شد. امروزه با ظهور رمزنگاری پساکوانتومی، این رشته در حال تحول است. تفکیک آن از واژگان مشابه رمزنگاری با رمزگشایی (Cryptanalysis) تفاوت دارد: رمزگشایی علم شکستن رمزهاست. همچنین با steganography که پنهان سازی اطلاعات است متفاوت است. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با کتابخانه هایی مانند cryptography، در Java با JCA، در C++ با OpenSSL، در JavaScript با Web Crypto API. برای الگوریتم های خاص مانند AES، RSA و SHA. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن پیاده سازی نادرست الگوریتم های رمزنگاری، مدیریت ضعیف کلیدها، و تصور اینکه رمزنگاری به تنهایی کافی است از چالش های رایج هستند. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی استفاده صحیح از رمزنگاری می تواند امنیت سیستم ها را تضمین کند. به روز بودن با آخرین استانداردها و بهترین روش های رمزنگاری برای توسعه دهندگان ضروری است.
