مقدمه مفهومی درباره واژه ادامه (Continuation) در برنامه نویسی به مفهومی اشاره دارد که وضعیت فعلی اجرای یک برنامه را در یک نقطه خاص کپسوله می کند و امکان از سرگیری آن را در آینده فراهم می نماید. این مفهوم پایه ای در برخی پارادایم های برنامه نویسی است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در برنامه نویسی تابعی برای مدیریت جریان کنترل، در وب برای پیاده سازی حالت های پیچیده، در پردازش موازی برای ذخیره و بازیابی وضعیت و در مفسرها برای پیاده سازی ویژگی های زبان استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT ذخیره بازی های ویدیویی (save points)، پردازش تراکنش های بانکی طولانی، پیاده سازی coroutineها در زبان هایی مانند Lua و Python، و مدیریت session در وب سرورها. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها، ادامه ها امکان پیاده سازی حالت های پیچیده را فراهم می کنند. در سیستم های توزیع شده، ادامه ها می توانند وضعیت تراکنش ها را بین گره ها منتقل کنند. در معماری رویدادمحور، ادامه ها پاسخ به رویدادها را مدیریت می کنند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم ادامه به دهه 1970 و زبان های برنامه نویسی مانند Scheme برمی گردد. در دهه 1990 با ظهور برنامه نویسی وب اهمیت آن افزایش یافت. امروزه در زبان های مدرن مانند C# با async/await پیاده سازی می شود. تفکیک آن از واژگان مشابه ادامه با نخ (Thread) تفاوت دارد: ادامه یک مفهوم انتزاعی است در حالی که نخ یک موجودیت اجرایی است. همچنین با کلاس وضعیت (State) که فقط مقادیر را ذخیره می کند متفاوت است. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Scheme با call/cc، در C# با async/await، در Python با generatorها، در JavaScript با Promiseها. هر زبان شیوه خاص خود را برای پیاده سازی ادامه ها دارد. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن اشتباه گرفتن ادامه با نخ ها، عدم درک ماهیت انتزاعی ادامه ها، و تصور اینکه ادامه ها فقط در برنامه نویسی تابعی کاربرد دارند از چالش های رایج هستند. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک مفهوم ادامه می تواند به طراحی سیستم های انعطاف پذیرتر و مدیریت جریان های کنترل پیچیده کمک کند. این مفهوم به ویژه در برنامه نویسی غیرهمزمان اهمیت دارد.
