مقدمه مفهومی درباره واژه شرطی (Conditional) در برنامه نویسی به هر ساختار یا عبارتی اطلاق می شود که رفتار برنامه را بر اساس ارزیابی یک یا چند شرط تغییر می دهد. این مفهوم گسترده تر از صرفاً ساختار if است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات شرطی ها در پیاده سازی منطق کسب وکار، مدیریت خطا، پیکربندی سیستم، تصمیم گیری های بلادرنگ و هر جایی که رفتار برنامه باید به شرایط محیطی واکنش نشان دهد استفاده می شوند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT نمایش متفاوت صفحه برای کاربران موبایل و دسکتاپ (شرطی رسپانسیو). محاسبه تخفیف بر اساس مقدار خرید (شرطی تجاری). تغییر رفتار سیستم در حالت تست و تولید (شرطی محیطی). نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری های مدرن، شرطی ها در Feature Toggleها برای فعال/غیرفعال کردن قابلیت ها استفاده می شوند. در سیستم های توزیع شده، شرطی ها برای تصمیم گیری های مبتنی بر consensus کاربرد دارند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم شرطی از اولین روزهای برنامه نویسی وجود داشته است. در دهه 1970 با ظهور برنامه نویسی ساخت یافته، ساختارهای شرطی استاندارد شدند. امروزه در زبان های مدرن، شرطی ها به صورت عبارات (نه فقط دستورات) پیاده سازی می شوند. تفکیک آن از واژگان مشابه شرطی با حلقه (Loop) تفاوت دارد، اگرچه هر دو از شرط استفاده می کنند. همچنین با exception handling متفاوت است که اگرچه شرط محور است اما برای مدیریت خطا طراحی شده. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در JavaScript با عملگر سه تایی (?:)، در Python با comprehensionهای شرطی، در Rust با if let، در SQL با CASE WHEN. زبان های مدرن شیوه های خلاقانه تری برای پیاده سازی شرطی ها ارائه می دهند. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن استفاده بیش از حد از شرطی ها می تواند به کد اسپاگتی منجر شود. یک اشتباه رایج، استفاده نادرست از شرطی های زنجیره ای است که با طراحی مناسب کلاس ها یا تابع ها می توان از آن جلوگیری کرد. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی استفاده مناسب از ساختارهای شرطی مهارتی کلیدی در برنامه نویسی حرفه ای است. درک تفاوت بین دستورات و عبارات شرطی می تواند به نوشتن کد مختصرتر و خواناتر کمک کند.
