مقدمه مفهومی درباره واژه ارتباط (Communication) در حوزه IT به تمام روش های انتقال داده بین عناصر سیستم اشاره دارد. این مفهوم پایه ای در طراحی سیستم های توزیع شده، شبکه های کامپیوتری و معماری های نرم افزاری مدرن است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات ارتباط در APIها، میکروسرویس ها، پروتکل های شبکه، IPC (ارتباط بین پردازشی)، و سیستم های بلادرنگ کاربرد دارد. در IoT و سیستم های embedded، ارتباطات اغلب محدودیت های سخت افزاری دارند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT REST APIها در توسعه وب پیام های Kafka در سیستم های توزیع شده WebSockets برای ارتباط بلادرنگ gRPC برای ارتباطات بین سرویس ها Bluetooth در دستگاه های IoT نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری های مدرن، الگوهای ارتباطی مانند Pub/Sub، Event-Driven و Message Queues تعیین کننده مقیاس پذیری سیستم هستند. در سیستم های ابری، ارتباطات امن پایه اعتماد است. در میکروسرویس ها، انتخاب پروتکل ارتباطی (REST vs gRPC) بر عملکرد تأثیر می گذارد. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف اولین ارتباطات دیجیتال به تلگراف در قرن 19 بازمی گردد. در دهه 1960 با ظهور ARPANET، ارتباطات شبکه ای مدرن شکل گرفت. امروزه با 5G و IoT، ارتباطات به سطح جدیدی از پیچیدگی و اهمیت رسیده اند. تفکیک آن از واژگان مشابه ارتباط با انتقال داده (Data Transfer) که یک طرفه است متفاوت است. همچنین با همگام سازی (Synchronization) که شامل زمان بندی نیز می شود فرق دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف JavaScript: WebSocket API و fetch Java: Netty و Apache Camel Python: کتابخانه های requests و socket Go: goroutines و channels C++: Boost.Asio چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن چالش اصلی، مدیریت ارتباطات در محیط های ناهمزمان و تحمل خطاست. همچنین برخی توسعه دهندگان تفاوت بین پروتکل های ارتباطی مختلف را درک نمی کنند. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی طراحی موثر سیستم های ارتباطی یک مهارت کلیدی در توسعه نرم افزار مدرن است که بر عملکرد، امنیت و قابلیت اطمینان سیستم تأثیر مستقیم دارد.
