مقدمه مفهومی درباره واژه رمزنگار (Cipher) در امنیت اطلاعات به الگوریتم هایی گفته می شود که با استفاده از ریاضیات پیشرفته، اطلاعات را به شکل غیرقابل فهم برای افراد غیرمجاز تبدیل می کنند. این الگوریتم ها پایه ای برای محرمانگی اطلاعات در سیستم های دیجیتال هستند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در رمزنگاری داده های حساس. در ارتباطات امن. در احراز هویت سیستم ها. در امضای دیجیتال. در پروتکل های امنیتی مانند SSL/TLS. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT AES برای رمزنگاری فایل ها. RSA برای تبادل کلید. SSL در مرورگرهای وب. رمزنگاری دیسک های سخت. پیام رسانی های امن مانند Signal. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری امنیتی، پایه محرمانگی اطلاعات است. در سیستم های توزیع شده، ارتباطات امن را ممکن می سازد. در ذخیره سازی داده، از حریم خصوصی محافظت می کند. در احراز هویت، صحت اطلاعات را تأیید می کند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف ریشه در رمزنگاری کلاسیک دارد. در دهه 1970 با DES استاندارد شد. در دهه 2000 با AES به بلوغ رسید. امروزه در الگوریتم های کوانتومی در حال تحول است. تفکیک آن از واژگان مشابه رمزنگار با رمز (code) متفاوت است - رمزها جایگزینی نمادین هستند. همچنین با هش (hash) که یک طرفه است تفاوت دارد. با پروتکل امنیتی که از رمزنگار استفاده می کند نیز متمایز است. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با کتابخانه cryptography. در جاوا با JCE. در #C با System.Security.Cryptography. در OpenSSL با پیاده سازی استانداردها. در سخت افزار با ماژول های اختصاصی. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج این است که همه رمزنگارها امن هستند. چالش اصلی پیاده سازی صحیح و مدیریت کلیدها است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی استفاده از رمزنگارهای استاندارد و به روز برای حفاظت از اطلاعات در سیستم های دیجیتال ضروری است.
