مقدمه مفهومی درباره واژه سلول نویسه ای (char cell) کوچکترین واحد ذخیره سازی است که قادر به نگهداری یک نویسه (کاراکتر) می باشد. این مفهوم در نمایش متن، پردازش رشته ها و رابط های کاربری متنی کاربرد اساسی دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در نمایش متن در ترمینال ها. در پردازش رشته ها در زبان های برنامه نویسی. در ویرایشگرهای متنی. در رابط های کاربری متنی (TUI). در سیستم های قدیمی نمایش متن. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT صفحه نمایش ترمینال های کامپیوتری. بافر نمایش در ویرایشگرهای متنی. آرایه های char در زبان C. سلول های جدول در برنامه های متنی. نمایشگرهای سطر-ستون قدیمی. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری نمایش متن، سلول های نویسه ای ساختار پایه هستند. در برنامه نویسی سیستم، مدیریت حافظه برای متن را انجام می دهند. در رابط های کاربری، نمایش اطلاعات متنی را ممکن می سازند. در پردازش رشته ها، واحد پایه عملیات هستند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف در دهه 1960 با ترمینال های متنی مطرح شد. در دهه 1970 با زبان C استاندارد شد. در دهه 1980 در ویرایشگرهای متنی استفاده شد. امروزه در سیستم های مدرن به شکل پیشرفته تری وجود دارد. تفکیک آن از واژگان مشابه سلول نویسه ای با بایت (byte) متفاوت است - یک بایت ممکن است بخشی از یک نویسه باشد. همچنین با گلیف (glyph) که نمایش بصری نویسه است تفاوت دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در C با نوع داده char. در Python با رشته های Unicode. در جاوا با نوع char. در سیستم عامل با بافرهای ترمینال. در نمایشگرها با حافظه ویدئویی. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج این است که هر سلول نویسه ای همیشه یک بایت است. چالش اصلی پشتیبانی از نویسه های چندبایتی در سیستم های مدرن است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک مفهوم سلول نویسه ای برای کار با متن در سطح پایه و توسعه سیستم های پردازش رشته ضروری است.
