مقدمه مفهومی درباره واژه ساختن یا Build در توسعه نرم افزار به فرآیندی اطلاق می شود که در آن کدهای منبع برنامه از طریق مراحلی مانند کامپایل، تفسیر، لینک، بسته بندی و استقرار به محصول نهایی قابل اجرا تبدیل می شوند. این فرآیند معمولاً توسط ابزارهای خاصی خودکارسازی می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در کامپایل برنامه های native. در بسته بندی برنامه های جاوا. در transpile کردن کدهای مدرن JavaScript. در ساخت اپلیکیشن های موبایل. در فرآیندهای CI/CD.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT کامپایل برنامه C++ با g++. ساخت اپلیکیشن Android با Gradle. بیلد کردن وب اپ با Webpack. ساخت Docker image. اجرای npm run build در پروژه های React.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها تبدیل کد به محصول قابل اجرا. مدیریت وابستگی های پروژه. بهینه سازی کد برای محیط اجرا. ایجاد نسخه های قابل ردیابی. آماده سازی برای استقرار.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف اولین بار در دهه 1950 با کامپایلرها مطرح شد. در دهه 1980 با Makefiles استاندارد شد. در دهه 2000 با ابزارهای مدرن مانند Maven پیشرفت کرد. امروزه با سیستم های CI/CD کاملاً خودکار شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه با Compile متفاوت است که فقط بخشی از فرآیند build است. با Deploy فرق دارد که مربوط به استقرار است. با Run متفاوت است که مربوط به اجرای برنامه است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Java: mvn package. در C#: msbuild. در JavaScript: webpack. در Python: setup.py build. در Go: go build. در Rust: cargo build.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج این است که build و compile یکسان هستند. چالش اصلی مدیریت وابستگی ها و بهینه سازی زمان build در پروژه های بزرگ است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مرحله ای حیاتی در توسعه نرم افزار. خودکارسازی آن کیفیت و سرعت توسعه را افزایش می دهد. آموزش باید بر ابزارها و روش های مدرن build تأکید کند.
