مقدمه مفهومی درباره واژه کد میله ای یا بارکد یک روش استاندارد برای نمایش اطلاعات به صورت گرافیکی است که توسط ماشین ها قابل خواندن می باشد. این فناوری از ترکیب خطوط موازی با عرض های مختلف تشکیل شده که هر الگو نمایانگر داده های خاصی است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در سیستم های اطلاعاتی، بارکد به عنوان پل ارتباطی بین دنیای فیزیکی و دیجیتال عمل می کند. از کاربردهای آن می توان به سیستم های انبارداری، کنترل موجودی، سیستم های پرداخت و مدیریت زنجیره تأمین اشاره کرد. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT در فروشگاه های زنجیره ای، کالاها با بارکد شناسایی می شوند. در کتابخانه ها برای مدیریت امانت کتاب استفاده می شود. در سیستم های بهداشتی برای شناسایی بیماران و داروها کاربرد دارد. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم های تجاری، بارکد نقش اساسی در یکپارچه سازی سخت افزار (مانند اسکنرها) با نرم افزارهای مدیریتی دارد. در توسعه اپلیکیشن های موبایل، کتابخانه هایی مانند ZXING امکان خواندن بارکد را فراهم می کنند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف اولین بارکد در سال 1948 توسط نورمن وودلند اختراع شد. استاندارد UPC در 1973 معرفی گردید. QR کد به عنوان نسل جدید بارکدهای دو بعدی در 1994 توسط شرکت دنسو ایجاد شد. تفکیک آن از واژگان مشابه بارکد با RFID متفاوت است. بارکد نیاز به دید مستقیم دارد در حالی که RFID از امواج رادیویی استفاده می کند. همچنین بارکدهای خطی از بارکدهای دو بعدی مانند QR کد متمایز هستند. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در پایتون با کتابخانه های pyBarcode یا python-barcode. در جاوا با ZXing. در #C با کتابخانه های مانند BarcodeLib. در وب با JavaScript و کتابخانه های مانند JsBarcode. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یک باور غلط این است که همه بارکدها فقط برای قیمت کالا استفاده می شوند. چالش اصلی محدودیت در حجم داده و نیاز به کیفیت چاپ مناسب برای خوانایی صحیح است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی بارکدها از ارکان اصلی سیستم های شناسایی خودکار هستند. انتخاب نوع مناسب بارکد (یک بعدی/دو بعدی) بستگی به حجم داده و محیط استفاده دارد.
