مقدمه مفهومی درباره واژه علامت «asterisk» یا «ستاره» که به صورت (*) نوشته می شود، یکی از نمادهای رایج در دنیای فناوری اطلاعات است. این علامت در بسیاری از زبان های برنامه نویسی و کاربردهای مختلف رایانه ای به عنوان یک ابزار مهم برای انجام عملگرهای مختلف استفاده می شود. علامت ستاره در محاسبات ریاضی، دستورات جستجو، و حتی در ساختارهای داده ای مختلف کاربرد دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در زبان های برنامه نویسی مانند C، C++، Python و Java، علامت «asterisk» به طور گسترده ای برای انجام عملیات مختلف استفاده می شود. یکی از رایج ترین کاربردهای آن در عملیات ضرب است. به عنوان مثال، در زبان C برای ضرب دو عدد از این علامت استفاده می شود. همچنین در زبان های مختلف از این علامت برای اشاره به اشاره گرها (pointers) استفاده می شود. به عنوان مثال، در C++ و C، علامت ستاره برای تعیین و اشاره به آدرس حافظه به کار می رود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT در برنامه نویسی، علامت «asterisk» برای اعمال مختلفی مانند ضرب، دنباله سازی داده ها، و حتی اشاره به متغیرهای عمومی و پارامترهای ورودی در توابع استفاده می شود. در پایگاه های داده مانند SQL، این علامت برای نشان دادن «تمامی فیلدها» به کار می رود. برای مثال، دستور «SELECT * FROM table_name» در SQL برای بازیابی تمامی داده ها از جدول استفاده می شود. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها، علامت «asterisk» نقش مهمی در نوشتن کدهایی با عملکردهای عمومی و انعطاف پذیر ایفا می کند. به ویژه در طراحی رابط های برنامه نویسی (APIs)، این علامت برای نمایش پارامترهای اختیاری و جنبه های عمومی کد استفاده می شود. در برنامه نویسی شی گرا، علامت ستاره ممکن است برای نشان دادن وابستگی های متغیرها به کار رود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف علامت «asterisk» از ابتدا در زبان های برنامه نویسی به عنوان علامت ضرب استفاده می شده است، اما به مرور زمان به ویژه در زبان های جدیدتر، به عنوان علامت عمومی برای نمایش پارامترهای عمومی و متغیرها شناخته شد. در دهه های اخیر و با گسترش پایگاه های داده و APIها، استفاده از این علامت برای نمایش تمام فیلدها و متغیرها رایج شد. تفکیک آن از واژگان مشابه علامت «asterisk» با علامت های دیگری مانند «hash» (#) و «percent» (%) متفاوت است. در حالی که «asterisk» بیشتر برای عملگرهای ریاضیاتی و جستجوها استفاده می شود، علامت «hash» برای نام گذاری و شناسه ها و «percent» برای نمایش درصدها به کار می رود. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در زبان های برنامه نویسی مختلف، علامت «asterisk» می تواند کاربردهای مختلفی داشته باشد. در C++ و C، این علامت برای تعریف اشاره گرها و دسترسی به آدرس حافظه استفاده می شود. در SQL، از آن برای انتخاب تمامی ستون های یک جدول استفاده می شود. در Python، این علامت به عنوان پارامتر اختیاری در توابع و همچنین برای بازگشایی لیست های آرگومان ها به کار می رود. نقش واژه در طراحی مدرن مانند DevOps، Microservices، AI و غیره در معماری های مدرن مانند DevOps و Microservices، علامت «asterisk» به طور خاص در فرآیندهای CI/CD و اتوماسیون برای نمایش انواع مختلف داده ها و متغیرهای عمومی به کار می رود. این علامت به ویژه در APIها برای نمایش پارامترهای اختیاری و متغیرهای ورودی بسیار مهم است. همچنین در طراحی های مبتنی بر APIهای RESTful، «asterisk» می تواند برای جایگزینی تمامی مسیرها و منابع در یک درخواست استفاده شود. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن یکی از چالش های رایج در استفاده از علامت «asterisk»، اشتباه در تفسیر آن در زبان های مختلف برنامه نویسی است. برای مثال، در SQL ممکن است این علامت به عنوان انتخاب تمامی فیلدها استفاده شود، در حالی که در برخی از زبان ها برای عملیات ریاضیاتی به کار می رود. بنابراین، آشنایی دقیق با کاربردهای این علامت در زبان های مختلف ضروری است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک دقیق و کاربرد صحیح علامت «asterisk» در برنامه نویسی و طراحی سیستم ها برای هر برنامه نویس ضروری است. این علامت با داشتن کاربردهای فراوان در زبان های مختلف می تواند به عنوان ابزاری قدرتمند برای بهینه سازی کدها و تسهیل عملیات در سیستم ها استفاده شود.
