مقدمه مفهومی درباره واژه نشانوند یا Argument به مقدار یا عبارتی اطلاق می شود که هنگام فراخوانی یک تابع یا متد به آن منتقل می شود تا در اجرای کد مورد استفاده قرار گیرد. این مفهوم از پایه ای ترین عناصر در برنامه نویسی تابعی و شی گرا محسوب می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در تعریف و فراخوانی توابع. در اسکریپت نویسی خط فرمان. در فراخوانی متدهای شی گرا. در عبارات ریاضی. در فرآیندهای بازگشتی.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT پارامترهای ارسالی به تابع main. آرگومان های دستورات خط فرمان. ورودی های توابع کتابخانه ای. پارامترهای متدهای کلاس. آرگومان های callback.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها امکان انعطاف پذیری در توابع. کاهش تکرار کد. افزایش قابلیت استفاده مجدد. تسهیل تست واحد. بهبود خوانایی کد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف اولین بار در زبان های برنامه نویسی اولیه مانند FORTRAN استفاده شد. در دهه 1970 با زبان C استاندارد شد. در دهه 1990 با شی گرایی گسترش یافت. امروزه در تمام زبان های مدرن کاربرد دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه با Parameter متفاوت است که در تعریف تابع استفاده می شود. با Option فرق دارد که اختیاری است. با Attribute متفاوت است که خاصیت شی است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python: در پرانتز پس از نام تابع. در Java: با نوع مشخص. در JavaScript: به صورت پویا. در C: با اشاره گرها. در Shell Script: با $1, $2.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج این است که آرگومان و پارامتر یکسان هستند. چالش اصلی مدیریت آرگومان های اختیاری و متغیر است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مفهومی اساسی در برنامه نویسی. استفاده صحیح آن کیفیت کد را بهبود می بخشد. آموزش باید بر تفاوت آن با پارامتر تأکید کند.
