آلکالوئیدی است که نخستین بار در سال 1884 م. توسط هوده بحالت تبلور از انساج گیاه گل حضرتی بدست آمده است. این ماده بمقدار کم در آب حل میشود ولی بمقدار زیاد در الکل و بنزن محلول است. ماده مذکور را میتوان مانند پیاز و دانه گل حضرتی بعنوان ضد نقرس بکار برد ولی چون سمیتش زیاد است استعمالش خطرناک میباشد و بمقدار نیم میلی گرم در هر دفعه و حداکثر 25 میلی گرم در 24 ساعت مصرف میشود
