مقدمه مفهومی درباره واژه مشخص (Specific) در فناوری اطلاعات به ویژگی ها، نیازمندی ها یا پارامترهای دقیقاً تعریف شده ای اشاره دارد که برای دستیابی به نتیجه ای معین در توسعه سیستم ها ضروری هستند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در مهندسی نرم افزار برای تعریف دقیق نیازمندی ها، در پایگاه داده برای مشخصات فیلدها، در شبکه برای پیکربندی های دقیق دستگاه ها، و در رابط های برنامه نویسی (API) برای تعریف قراردادهای دقیق استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. مشخصات فنی سخت افزار مورد نیاز برای یک نرم افزار 2. پارامترهای دقیق یک تابع در برنامه نویسی 3. محدودیت های نوع داده در تعریف جداول بانک اطلاعاتی 4. نسخه های دقیق کتابخانه های مورد نیاز در package.json 5. الزامات امنیتی خاص برای یک سیستم نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها، مشخص بودن نیازمندی ها و پارامترها برای طراحی دقیق ضروری است. در فرآیند تست نرم افزار، موارد آزمون باید به اندازه کافی مشخص باشند. در مستندسازی فنی، دقت در بیان مشخصات سیستم اهمیت حیاتی دارد. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم مشخص بودن از ابتدای مهندسی نرم افزار در دهه 1960 مطرح بود. در دهه 1980 با ظهور روش های رسمی تر مهندسی نیازمندی ها اهمیت یافت. در دهه 2000 با رشد روش های چابک، تعریف User Stories با معیارهای مشخص توسعه یافت. امروزه در معماری های میکروسرویس، مشخص بودن قراردادهای بین سرویس ها حیاتی است. تفکیک آن از واژگان مشابه مشخص با عمومی (generic) تفاوت دارد: اولی به موارد دقیق اشاره می کند، دومی به اصول کلی. با دقیق (precise) نیز متفاوت است که بیشتر به دقت اندازه گیری ها مربوط می شود. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در TypeScript با تعریف انواع دقیق (specific types). در Java با annotationهای دقیق. در Python با type hints. در SQL با CONSTRAINTهای دقیق. در APIها با specificationهای دقیق مانند OpenAPI. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج: هرچه مشخص تر بهتر (در حالی که گاهی سطحی از انعطاف لازم است). چالش اصلی: یافتن تعادل بین مشخص بودن و انعطاف پذیری در طراحی سیستم ها. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی توانایی تعریف دقیق و مشخص نیازمندی ها و پارامترها مهارتی کلیدی برای مهندسان نرم افزار است. این مشخص بودن پایه ای برای طراحی سیستم های قابل اعتماد و قابل نگهداری فراهم می کند.
مقدمه مفهومی درباره واژه مشخص کردن (Specify) به فرآیند تعریف دقیق و بدون ابهام ویژگی ها، پارامترها، نیازمندی ها یا رفتارهای مورد انتظار از یک سیستم، کامپوننت یا فرآیند نرم افزاری اشاره دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در تعریف متغیرها در برنامه نویسی، در مشخصات رابط های برنامه نویسی (API)، در پیکربندی سیستم ها، در تعریف محدودیت های پایگاه داده، و در مستندسازی پروژه ها کاربرد دارد. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. تعیین نوع داده متغیرها در TypeScript 2. مشخص کردن ورودی ها و خروجی های یک تابع 3. تعریف محدودیت های فیلدها در طراحی بانک اطلاعاتی 4. مشخص کردن نسخه های دقیق وابستگی ها در package.json 5. تعیین پارامترهای اتصال به پایگاه داده نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری نرم افزار، مشخص کردن دقیق قراردادهای بین کامپوننت ها حیاتی است. در DevOps، مشخص کردن محیط های اجرا ضروری می باشد. در تست نرم افزار، موارد آزمون باید به دقت مشخص شوند. در مدیریت پیکربندی، مقادیر دقیق باید تعریف گردند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم مشخص کردن از ابتدای برنامه نویسی در دهه 1950 وجود داشت. در دهه 1970 با ظهور زبان های نوع دار تقویت شد. دهه 1990 شاهد رشد روش های رسمی مهندسی نیازمندی ها بود. امروزه در معماری میکروسرویس، مشخص کردن دقیق قراردادهای بین سرویس ها اهمیت ویژه ای دارد. تفکیک آن از واژگان مشابه مشخص کردن با تعریف کردن تفاوت دارد: اولی دقیق تر و فنی تر است. با توصیف کردن نیز متفاوت است که بیشتر کیفی بوده و کمتر کمی می باشد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در TypeScript با تعیین نوع متغیرها. در Java با annotationها. در Python با type hints. در SQL با CONSTRAINTها. در YAML/JSON برای پیکربندی ها. در OpenAPI برای تعریف دقیق APIها. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج: هرچه بیشتر مشخص کنیم بهتر است (در حالی که باید تعادل با انعطاف پذیری حفظ شود). چالش اصلی: یافتن سطح بهینه از جزئیات در مشخص کردن نیازمندی ها. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی توانایی مشخص کردن دقیق و مؤثر نیازمندی ها و پارامترها مهارتی کلیدی برای مهندسان نرم افزار است. این کار از بروز ابهامات و مشکلات در مراحل بعدی توسعه جلوگیری می کند.
