مقدمه مفهومی درباره واژه هوشمند در فناوری اطلاعات به سیستم ها، دستگاه ها یا برنامه هایی اشاره دارد که با استفاده از قابلیت های پردازشی پیشرفته می توانند داده ها را تحلیل کنند، از تجربیات یاد بگیرند و رفتار خود را با شرایط مختلف تطبیق دهند. این مفهوم در اینترنت اشیا، هوش مصنوعی و سیستم های خودکار نقش محوری دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در اینترنت اشیا برای توصیف دستگاه های متصل هوشمند، در هوش مصنوعی برای سیستم های یادگیرنده، در شهرهای هوشمند برای زیرساخت های خودکار، در خانه های هوشمند برای سیستم های کنترل و در صنعت برای خطوط تولید هوشمند استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT ترموستات های هوشمند، چراغ های خیابانی هوشمند، سیستم های تشخیص گفتار، الگوریتم های پیشنهاد محتوا و ربات های صنعتی خودآموز از نمونه های کاربردی این مفهوم هستند. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم های هوشمند، قابلیت یادگیری و تطبیق پذیری کلیدی است. در اینترنت اشیا، هوشمندی به معنای توانایی پردازش لبه است. در هوش مصنوعی، هوشمندی به توانایی درک الگوها اشاره دارد. در صنعت، هوشمندی به بهینه سازی خودکار فرآیندها مربوط می شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم سیستم های هوشمند از تحقیقات هوش مصنوعی دهه 1950 نشأت گرفت. در دهه 1990 با ظهور شبکه های عصبی گسترش یافت. امروزه با پیشرفت یادگیری ماشین و اینترنت اشیا، کاربردهای آن به شدت افزایش یافته است. تفکیک آن از واژگان مشابه هوشمند با خودکار که فقط وظایف تکراری انجام می دهد متفاوت است. با متصل که فقط به شبکه وصل است فرق می کند. با برنامه ریزی شده که رفتار ثابت دارد نیز تفاوت دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با کتابخانه های یادگیری ماشین، در سیستم های embedded با الگوریتم های بهینه، در IoT با پردازش لبه، در صنعت با PLCهای پیشرفته. در برنامه نویسی با الگوهای طراحی هوشمند. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج در تفاوت بین هوشمند و خودکار. چالش اصلی در تعریف معیارهای هوشمندی. مشکل دیگر در امنیت و حریم خصوصی سیستم های هوشمند. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی هوشمندی یکی از مفاهیم کلیدی در فناوری های مدرن است. در مستندات فنی باید سطح و نوع هوشمندی سیستم مشخص شود. در آموزش فناوری های نوین، درک عمیق هوشمندی ضروری است.
مقدمه مفهومی درباره واژه آغاز (Start) در فناوری اطلاعات به نقطه یا فرآیند ابتدایی اجرای یک برنامه، راه اندازی سیستم یا شروع یک عملیات محاسباتی اشاره دارد. این مفهوم در سطوح مختلف سیستم از روشن کردن دستگاه تا اجرای یک اسکریپت ساده کاربرد دارد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در راه اندازی سیستم عامل، اجرای برنامه های کاربردی، آغاز سرویس های شبکه، شروع پردازش های دسته ای و فعال سازی ماژول های نرم افزاری استفاده می شود. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT 1. روشن کردن کامپیوتر (Boot) 2. اجرای یک برنامه با دوبار کلیک 3. شروع یک سرویس در لینوکس با systemctl start 4. راه اندازی سرور وب 5. فعال سازی یک پردازش در پس زمینه نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری سیستم ها، فرآیند آغاز به عنوان مرحله ای حیاتی در چرخه زندگی سیستم عمل می کند. در برنامه نویسی، نقطه شروع اجرای کد تعیین می شود. در سیستم عامل ها، توالی راه اندازی اهمیت دارد. در میکروسرویس ها، شروع هر سرویس مدیریت می شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم آغاز از اولین کامپیوترهای برنامه پذیر در دهه 1940 وجود داشت. در دهه 1980 با ظهور کامپیوترهای شخصی به فرهنگ عامه راه یافت. امروزه در سیستم های پیچیده توزیع شده، شروع هماهنگ سرویس ها چالشی مهم است. تفکیک آن از واژگان مشابه آغاز با راه اندازی (Boot) تفاوت دارد: اولی کلی تر است. با اجرا (Run) نیز متفاوت است که به فرآیند ادامه کار اشاره دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با تابع __main__. در C با تابع main(). در جاوا با متد main. در اسکریپت های شل با دستورات شروع. در سیستم عامل ها با فرآیند init. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن سوءبرداشت رایج: شروع سیستم همیشه خطی است. چالش اصلی: مدیریت وابستگی ها در شروع سرویس های پیچیده. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مدیریت کارآمد فرآیند آغاز از مهارت های مهم در توسعه سیستم های پایدار است. درک عمیق مکانیزم های شروع در سطوح مختلف سیستم ارزشمند است.
