مقدمه مفهومی درباره واژه اجرا به معنای آغاز کردن یک فرآیند یا دستوری است که معمولاً توسط سیستم عامل یا یک محیط برنامه نویسی مدیریت می شود. این عمل می تواند شامل باز کردن یک برنامه، اجرای یک دستور یا شروع یک سرویس باشد. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در برنامه نویسی، ’’اجرا’’ به معنای اجرای کد نوشته شده برای انجام عملیاتی خاص است. برنامه نویسان اغلب برای تست یا توسعه، کدهای خود را اجرا می کنند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT اجرای یک برنامه در سیستم عامل ویندوز با دو بار کلیک روی آیکون برنامه یا اجرای دستوراتی در خط فرمان لینوکس مانند `python script.py` یک نمونه از اجرا به شمار می رود. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها اجرا فرآیند مهمی در نرم افزارها و سیستم ها است، زیرا بدون اجرای کد یا دستورالعمل ها، هیچ یک از فعالیت های نرم افزاری به درستی انجام نمی شود. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف در ابتدای توسعه کامپیوترها، اجرای برنامه ها به صورت دستی و توسط افرادی که کدها را وارد می کردند، انجام می شد، اما با پیشرفت ها در زبان های برنامه نویسی، اجرای برنامه ها به فرآیندهای خودکار تبدیل شد. تفکیک آن از واژگان مشابه واژه ’’اجرا’’ متفاوت از ’’کمپایل’’ است، زیرا کمپایل به فرآیند ترجمه کد از زبان سطح بالا به زبان ماشین قبل از اجرا اشاره دارد، در حالی که اجرای کد به اجرای واقعی برنامه پس از ترجمه اشاره دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python: `python script.py` در Bash: `./program` چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن افراد ممکن است به اشتباه فکر کنند که اجرا فقط به معنای باز کردن یک برنامه است، در حالی که در دنیای نرم افزار، این یک فرآیند پیچیده است که شامل تخصیص منابع و پردازش داده ها می شود. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک فرآیند اجرا برای توسعه دهندگان و مدیران سیستم بسیار حیاتی است، زیرا این فرآیند بخشی از شبیه سازی رفتار و عملکرد برنامه ها است.
مقدمه مفهومی درباره واژه هاب (Hub) در شبکه های کامپیوتری به دستگاه مرکزی اطلاق می شود که نقش اتصال چندین گره شبکه را بر عهده دارد. این دستگاه در لایه فیزیکی (Physical Layer) مدل OSI عمل می کند و ساده ترین شکل دستگاه های اتصال شبکه محسوب می شود. هاب ها عموماً در شبکه های ستاره ای استفاده می شوند و تمام ترافیک دریافتی از یک پورت را به تمام پورت های دیگر ارسال می کنند. کاربرد واژه در شبکه های کامپیوتری هاب ها عمدتاً در شبکه های محلی کوچک (LAN) استفاده می شوند. آنها قادرند دستگاه های مختلف مانند کامپیوترها، پرینترها و سایر تجهیزات شبکه را با استفاده از کابل های Ethernet به هم متصل کنند. هاب ها در محیط های آموزشی، دفاتر کوچک و شبکه های خانگی کاربرد دارند. مثال های واقعی و کاربردی یک هاب 8 پورت ممکن است در یک دفتر کوچک برای اتصال 5 کامپیوتر، یک پرینتر و یک دستگاه فکس استفاده شود. در شبکه های صنعتی، هاب های مستحکم (Rugged Hub) برای محیط های خشن استفاده می شوند. هاب های USB نیز برای اتصال چندین دستگاه USB به یک پورت کامپیوتر کاربرد دارند. نقش در معماری شبکه هاب ها به عنوان نقطه مرکزی توپولوژی ستاره ای عمل می کنند. آنها سیگنال های الکتریکی را تقویت می کنند (عملکرد تکرارکننده) اما هوشمند نیستند و قادر به فیلتر کردن یا هدایت انتخابی ترافیک نیستند. این دستگاه ها پهنای باند را بین تمام پورت ها به اشتراک می گذارند. تاریخچه و تکامل هاب ها در دهه 1990 با گسترش شبکه های اترنت محبوب شدند. با ظهور سوئیچ های هوشمند در اواخر دهه 1990، استفاده از هاب ها کاهش یافت. امروزه هاب های سنتی تقریباً منسوخ شده اند و جای خود را به سوئیچ ها داده اند. تفاوت با سوئیچ و روتر برخلاف سوئیچ که آدرس MAC دستگاه ها را یاد می گیرد و ترافیک را فقط به مقصد مورد نظر ارسال می کند، هاب تمام ترافیک را به همه پورت ها ارسال می کند. روترها نیز در لایه شبکه عمل می کنند و قابلیت های پیشرفته تری مانند مسیریابی بین شبکه ها را دارند. چالش ها و محدودیت ها مهمترین مشکل هاب ها ایجاد حوزه برخورد (Collision Domain) بزرگ است که با افزایش تعداد دستگاه ها، کارایی شبکه را به شدت کاهش می دهد. همچنین امنیت پایینی دارند چون تمام ترافیک برای همه دستگاه ها قابل مشاهده است. نتیجه گیری اگرچه هاب ها امروزه در شبکه های حرفه ای کمتر استفاده می شوند، اما درک عملکرد آنها برای یادگیری مبانی شبکه ضروری است. آنها نمونه ساده ای از دستگاه های اتصال شبکه هستند که مفاهیم مهمی مانند حوزه برخورد را معرفی می کنند.
