مقدمه مفهومی جزء (Part) در مهندسی نرم افزار به بخشی از سیستم اطلاق می شود که می تواند به صورت مستقل تعریف، طراحی و پیاده سازی شود، اما در عین حال بخشی از یک کل بزرگتر محسوب می شود. این مفهوم در معماری سیستم های پیچیده نقش اساسی دارد. کاربرد در فناوری اطلاعات 1. در معماری نرم افزار: کامپوننت های سیستم 2. در سیستم های توزیع شده: ماژول های مستقل 3. در مهندسی سیستم: زیرسیستم ها 4. در برنامه نویسی شیءگرا: کلاس ها و اشیا مثال های واقعی - ماژول احراز هویت در یک سیستم بزرگ - کتابخانه های مستقل در یک پروژه نرم افزاری - میکروسرویس ها در معماری مبتنی بر سرویس نقش در توسعه نرم افزار ویژگی های کلیدی جزء: - انسجام (Cohesion) بالا - اتصال (Coupling) پایین - رابط های تعریف شده واضح - قابلیت استفاده مجدد تاریخچه تکامل مفهوم جزء در مهندسی نرم افزار: - 1960: برنامه نویسی ساخت یافته - 1980: برنامه نویسی شیءگرا - 2000: معماری مبتنی بر کامپوننت تفاوت با مفاهیم مشابه - با ’’Module’’ که سطح انتزاع بالاتری دارد - با ’’Component’’ که معمولاً مستقل تر است پیاده سازی فنی - در Java: بسته ها (Packages) و کلاس ها - در Python: ماژول ها و پکیج ها - در معماری میکروسرویس: سرویس های مستقل چالش ها - تعریف مرزهای صحیح بین اجزا - مدیریت وابستگی ها بین اجزا - نسخه بندی و به روزرسانی مستقل نتیجه گیری طراحی صحیح اجزای سیستم، پایه ای اساسی برای ایجاد سیستم های قابل نگهداری و مقیاس پذیر است.
مقدمه مفهومی درباره واژه نشان (Mark) در علوم کامپیوتر به هرگونه علامت، برچسب یا شناسه ای اطلاق می شود که برای اهداف مختلفی مانند تشخیص، دسته بندی، یا مرجع دهی استفاده می شود. این مفهوم در سطوح مختلف سیستم های کامپیوتری، از نشانه گذاری ساده متن تا مکانیزم های پیچیده تشخیص الگو کاربرد دارد. نشان ها می توانند به صورت صریح (مثل کامنت های کد) یا ضمنی (مثل الگوهای بیتی خاص) وجود داشته باشند. انواع نشان در فناوری اطلاعات 1) نشان های متنی: مثل کامنت ها، توضیحات، یا برچسب ها در کد. 2) نشان های باینری: الگوهای بیتی خاص در فایل های اجرایی. 3) نشان های زمانی: برای علامت گذاری نقاط خاص در رسانه های جریانی. 4) نشان های مکانی: برای شناسایی موقعیت های جغرافیایی. 5) نشان های امنیتی: مثل واترمارک های دیجیتال. 6) نشان های اشکال زدایی: برای علامت گذاری نقاط مشکل دار در کد. کاربردهای پیشرفته نشان در سیستم های کنترل نسخه، نشان ها برای برچسب گذاری نسخه ها استفاده می شوند. در پایگاه داده، نشان های تراکنش برای بازیابی وضعیت سیستم به کار می روند. در پردازش تصویر، نشان ها برای تشخیص الگو استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، نشان های QoS کیفیت سرویس را تعیین می کنند. در فایل های اجرایی، نشان های مخصوص شروع و پایان بخش ها را مشخص می کنند. الگوریتم ها و تکنیک های نشانه گذاری 1) الگوریتم های واترمارکینگ دیجیتال. 2) روش های هشینگ برای ایجاد نشان های منحصر به فرد. 3) تکنیک های فشرده سازی که از نشان ها برای شناسایی الگوها استفاده می کنند. 4) سیستم های نشانه گذاری جغرافیایی. 5) روش های نشانه گذاری زمان واقعی در رسانه ها. 6) تکنیک های اشکال زدایی با نشانگرهای شرطی. پیاده سازی در زبان های برنامه نویسی در Python با دکوراتورها و annotationها. در JavaScript با کامنت های خاص JSDoc. در Java با annotationهایی مانند @Deprecated. در SQL با نشانگرهای تراکنش. در C با ماکروهای پیش پردازنده. در زبان های نشانه گذاری مثل XML با تگ های خاص. در Git با تگ های نسخه گذاری. چالش ها و ملاحظات نشان های زیاد می توانند باعث شلوغی کد شوند. نشان های ناسازگار ممکن است توسط ابزارهای مختلف به شکل متفاوتی تفسیر شوند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی نشان ها بین گره ها چالش برانگیز است. نشان های امنیتی باید به گونه ای طراحی شوند که قابل جعل نباشند. در سیستم های بلادرنگ، ایجاد نشان ها نباید باعث تأخیر شود.
