مقدمه مفهومی درباره واژه در معماری سیستم های کامپیوتری، مولفه اصلی (Master) به بخش مرکزی و کنترل کننده اشاره دارد که مسئولیت هماهنگی و مدیریت سایر اجزا را بر عهده دارد. این مفهوم در حوزه های مختلفی از جمله شبکه های کامپیوتری، سیستم های کنترل نسخه، پایگاه های داده و معماری های توزیع شده کاربرد اساسی دارد. مولفه اصلی معمولاً به عنوان منبع حقیقت (Source of Truth) در سیستم عمل می کند و دارای ویژگی های منحصر به فردی مانند حق تقدم در تصمیم گیری ها، مسئولیت هماهنگی و قابلیت اطمینان بالا است. انواع سیستم های اصلی 1) شاخه اصلی (Master Branch) در سیستم های کنترل نسخه 2) سرور اصلی (Master Server) در معماری کلاینت-سرور 3) دستگاه اصلی (Master Device) در پروتکل های ارتباطی 4) پایگاه داده اصلی (Master Database) در سیستم های تکثیر داده 5) گره اصلی (Master Node) در خوشه های محاسباتی 6) دیسک اصلی (Master Disk) در سیستم های RAID کاربردهای پیشرفته در سیستم های کنترل نسخه مانند Git، شاخه اصلی به عنوان منبع پایدار کد عمل می کند. در پایگاه های داده توزیع شده، پایگاه داده اصلی مسئول تکثیر تغییرات به سایر گره هاست. در شبکه های کامپیوتری، سرور اصلی ترافیک و ارتباطات را مدیریت می کند. در سیستم های ذخیره سازی، دیسک اصلی داده های پشتیبان را همگام سازی می کند. در معماری های میکروسرویس، سرویس اصلی وظیفه هماهنگی بین سرویس ها را بر عهده دارد. الگوریتم ها و تکنیک ها 1) الگوریتم های انتخاب اصلی (Master Election) 2) روش های تکثیر داده از اصلی به فرعی 3) تکنیک های تحمل خطا برای سیستم های اصلی 4) پروتکل های هماهنگی در سیستم های توزیع شده 5) روش های بارگذاری متوازن برای سرورهای اصلی 6) الگوریتم های بازیابی پس از خرابی پیاده سازی در Git با شاخه master/main. در Kubernetes با Master Node. در سیستم های پایگاه داده با Primary/Replica. در شبکه با سرورهای DNS اصلی. در سیستم های فایل با Metadata Masters. در پروتکل های ارتباطی با دستگاه های اصلی. چالش ها تمرکز خطر (Single Point of Failure)، مسائل مقیاس پذیری، تاخیر در سیستم های توزیع شده، هماهنگی در زمان به روزرسانی ها، و مدیریت انتقال نقش در صورت خرابی از جمله چالش های مهم هستند.
مقدمه مفهومی درباره واژه نشانگر (Marker) در علوم کامپیوتر به ابزارها، نمادها یا مکانیزم هایی اطلاق می شود که برای اشاره به موقعیت های خاص در داده ها، کد یا رابط های کاربری استفاده می شوند. نشانگرها نقش مهمی در تعامل کاربر با سیستم، اشکال زدایی کد و تحلیل داده ها ایفا می کنند. این مفهوم در حوزه های مختلفی از برنامه نویسی و رابط کاربری تا سیستم های پایگاه داده و ابزارهای تحلیلی کاربرد گسترده دارد. انواع نشانگر در فناوری اطلاعات 1) نشانگرهای متن: مثل مکان نما در ویرایشگرها. 2) نشانگرهای اشکال زدایی: نقاط توقف در دیباگرها. 3) نشانگرهای داده: در نمودارها و ابزارهای تجسم داده. 4) نشانگرهای جغرافیایی: در سیستم های GIS. 5) نشانگرهای تراکنش: در سیستم های پایگاه داده. 6) نشانگرهای رسانه: در پخش ویدئو و صوت. کاربردهای پیشرفته نشانگر در دیباگینگ، نشانگرهای breakpoint اجرای کد را متوقف می کنند. در سیستم های ویرایش متن، نشانگرهای انتخاب محدوده هایی از متن را مشخص می کنند. در پایگاه داده، نشانگرهای cursor موقعیت در مجموعه نتایج را دنبال می کنند. در سیستم های ناوبری، نشانگرهای موقعیت مکانی را نمایش می دهند. در ابزارهای تحلیل داده، نشانگرها نقاط مهم در مجموعه داده ها را برجسته می کنند. الگوریتم ها و تکنیک های نشانگر 1) الگوریتم های ردیابی نشانگر در واقعیت افزوده. 2) روش های تشخیص نشانگرهای بصری در پردازش تصویر. 3) تکنیک های بهینه سازی برای مدیریت نشانگرهای متعدد. 4) سیستم های همزمان سازی بر اساس نشانگرهای زمانی. 5) روش های فشرده سازی برای ذخیره نشانگرها. 6) الگوریتم های تشخیص برخورد بین نشانگرها. پیاده سازی در زبان های برنامه نویسی در Python با کتابخانه هایی مانند matplotlib برای نشانگرهای نمودار. در JavaScript با APIهای انتخاب متن. در Java با نقاط توقف در دیباگرها. در C++ با iteratorها برای نشانگرهای مجموعه داده. در SQL با cursorها برای پیمایش نتایج. در Unity با سیستم نشانگرهای موقعیت. در Android با کلاس Marker برای نقشه ها. چالش ها و ملاحظات مدیریت نشانگرهای متعدد می تواند پیچیده باشد. نشانگرهای نادرست ممکن است باعث تفسیر اشتباه داده شوند. در سیستم های بلادرنگ، به روزرسانی نشانگرها باید کارآمد باشد. نشانگرهای بصری باید به اندازه کافی واضح باشند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی نشانگرها بین گره ها چالش برانگیز است.
