ابن عبید بن دینار عبدی بصری، مکنی به ابوعبدالله یا ابوعبید. از حافظان حدیث و از ثقات و خود از یاران حسن بصری و از مردم بصره بود. ذهبی او را یکی از اعلام الهدی وصف کرده است. و بزرگان آل عباس جنازه او را بر گردن خود حمل کردند. او در حدود 200 حدیث دارد و به سال 139 هجری قمری درگذشت.. مؤلف صفهالصفوه می نویسد: وی از محدثان بود و سخنانی پندآمیز ازاو نقل کرده اند، از جمله در هنگام مرگ به دو پای خود نگریست و گریست. سبب گریه را از وی پرسیدند. گفت من پاهای خود را در راه خدا برنداشتم. حسان از قول سعید بن عامر گوید: یونس گفت: ’میزان پرهیزکاری و تقوای مرد را در هنگام سخن گفتن از کلام او درک می کنم’. یونس به قول انس بن مالک استناد می جست و حدیث های بسیاری از حسن و ابن سیرین و عطاء و عکرمه و جز آن روایت کرد و به سال 139 هجری قمری و به روایتی به سال 134 ه. ق. درگذشت. (از صفهالصفوه ج 3 صص 222-228). و رجوع به عقدالفرید فهرست ج 3 و عیون الاخبار فهرست ج 2 و 3 و تاریخ الخلفاء ص 180 و البیان و التبیین فهرست ج 3 شود
