در زبان اوستائی به معنی رسا، همه، درست (تمام، کامل) میباشد. در فرس هخامنشی ’هروو’ همان است که در فارسی ’هر’ شده مانند: هر چیز، هر کس. در سنگ نبشتۀ بغستان (کتیبۀ بیستون) کلمه فرهروم که از همین واژه است یعنی رویهم، فراهم. در سانسکریت سرو. در گزارش پهلوی اوستا (= زند) هرجا که هئورو آمده در پهلوی به هماک (= همه) گردانیده شده است. (فرهنگ ایران باستان، تألیف پورداود ص 57)
