ابن ابراهیم بن محمد مهدی بن عبدالله منصور عباسی، مکنی به ابوالقاسم، شاعر و موسیقیدان و از امرای دولت عباسی و ندیم چند تن از خلفای عباسی از جمله المعتمد علی الله بود. وی جنگهایی نیز کرده است اشعار کمی از خود به جای گذاشت. در سال 295 هجری قمری درگذشت. نمونه هایی از شعر وی در کتابهای صولی و مرزبانی آمده. از اشعار اوست: اصابک الظبی اذ رماکا و عن طباء النقا حواکا فلو تمنیت لم تجزه ولو تمنی لاعداکا یا ظالما نفسه بظلمی لاتبک مماجنت یداکا انت الذی ان کفرت حبی صرفت قلبی الی سواکا. (از اعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 56) (از معجم الشعراء مرزبانی ص 429)
