ابن حسین بن علاف شیرازی، مکنی به ابوبکر، نحوی و شاعر و ادیب فاضل و در علوم عصر خود وارد بود. وی بخراسان و ماوراءالنهر سفر کرد. از حمادبن مدرک و غیره حدیث شنید و حافظ ابوعبدالله بن حاکم از وی استماع حدیث کرد و نام وی را در تاریخ نیشابور آورده است. هبه الله در سال 377 در شیراز وفات یافت. عمرش از نودمتجاوز بود و مویش سپید نشده بود. از اشعار اوست: الام و فیم یظلمنی شبابی و یلبس لمتی حکک الغراب و آمل شعره بیضاء تبدو بدو البدر من خلل السحاب وادعی الشیخ ممتلئا شبابا کذی ظماء یعلل بالسراب فیا هلکی هنا لک من مشیبی و یا خجلی هنالک و اکتئابی الایا خاضب الشیب المعنی اعنی فی الشباب علی الخضاب فکافور المشیب اجل عندی و فی فودی من مسک الشباب و این من الصباح ظلام لیل و این من الرباب دجی ضباب الام من یشتری منی شباباً بشیب و اسوداد باشهباب. (از معجم الادباء ج 19 ص 272) (از یتیمهالدهر ج 3 ص 230). و رجوع به هبه الله بن حسن علاف شود
