ابن جعفر بن سناء الملک ابی عبدالله محمد بن هبه الله السعدی، مکنی به ابوالقاسم و معروف به قاضی سعید. از فضلا و شعرای بزرگ مصر، به سال 545 در مصر به دنیا آمد مدتی در دیوان انشاء مصر خدمت کرد، شعری نیکو و نثری شیوا داشت. از آثار اوست ’فصوص الفصول’ که در آن بسیاری از منشآت کاتبان همعصر خودبخصوص قاضی فاضل را جمع کرده است. دیوانی به نام ’درالطراز’ و کتاب ’روح الحیوان’ که مختصری از کتاب الحیوان جاحظ است و ’دیوان اشعار’ و نیز قسمت دوم از منظومه ای در ’جنگهای رسول’ که در کتاب خانه ظاهریه دمشق مضبوط است ممکن است از وی باشد. از اشعار اوست: و من کل شی ٔ قد صحوت سوی هوی اقام عذولی بالملام و اقعدا اذا وصل من اهواه لم یک مسعدی فلیت عذولی کان بالصمت مسعدا یحب حبیبی من یکون مفنداً فیالیتنی کنت العذول المفندا و قال لقد ’آنست ناراً’ بخده فقلت: و انی ما ’وجدت بهاهدی’. (از معجم الادباء ج 19 ص 270) (از الاعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 57). و رجوع به ابن سناءالملک شود
