ابن علی بن محمد حسنی بغدادی، مکنی به ابوالسعادات شریف و معروف به ابن شجری، از ائمۀ لغت و عالم به ادب و احوال عرب بود. به سال 450 در بغداد متولد شد و در 542 ه. ق. در همان شهر درگذشت. وی مردی خوش بیان وفصیح بود و نسبت او به ’شجره’ است که از قراء مدینه میباشد. از جملۀ آثار اوست: ’دیوان شعر’ و کتب ’مااتفق لفظه واختلف معناه’ و جز آنها. (اعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 62). و رجوع به ابن شجری شود. از اشعار اوست: هل الوجد خاف و الدموع شهود و هل مکذب قول الوشاه جحود و حتی متی تفنی شئونک بالبکا و قد حدّ حدّاً للبکاء لبید و انی و ان لانت قناتی لضعفها لذو مره فی النائبات شدید. (از معجم الادباء ج 19 ص 284)
