ابن حسین بن یوسف اسطرلابی، مکنی به ابوالقاسم و معروف به بدیع اسطرلابی. فیلسوف و طبیب مشهور و عالم به فلک و ادیب و شاعر قرن 6 هجری بوده. ابن عبری وی را اصفهانی ذکر کرده و نام وی را هبه الله اصفهانی آورده است و گوید که در وسط قرن ششم، سه تن از اطبای بزرگ از سه ملت شهرت جهانی داشتند، این هر سه نامشان هبه الله و در حقیقت هبه و بخشش خداوند بوده اند که عبارتند از: هبه الله بن صاعدبن تلمیذاز نصاری، هبه الله بن ملکا از یهود و هبه الله بن حسین از مسلمین. (الاعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 58). از اشعار اوست: و ذوهیئه یزهو بخال مهندس أموت به فی کل وقت و ابعث محیط بأوصاف الملاحه وجهه کان به اقلیدساً یتحدث فعارضه خط استواء و خاله به نقطه و الخد شکل مثلث. سالی در بغدادبرف فراوانی بارید، راجع به آن گوید: اهدی لمجلسک الشریف و أنما اهدی له ماحزت من نعمائه کالبحر یمطره السحاب و ماله فضل علیه لانه من مائه. (از معجم الادباء ج 19 ص 275). و رجوع به اسطرلابی (هبه الله...) شود
