عمر بن عبدالعزیز بن المنذر بن الزبیر (یا الربیع) بن عبدالرحمان بن هبار المطلبی اسدی القرشی. والی هند، وی نخستین کس از بنی هبار بود که بر هند استیلا یافت و حکومتی برای خود و خاندانش ترتیب داد. او در هند مقیم بود و هنگامی که بین نزاریه و یمانیه درزمان امارت عمران بن موسی بن یحیی بن خالدالبرمکی آتش فتنه و جنگ شعله ور گردید، عمران به طرف یمانیه متمایل شد. عمر بن عبدالعزیز هباری بر ضد وی وارد معرکه گشت و عمران را بکشت (226 ه. ق). معتصم خلیفه عباسی، عنبسه بن اسحاق الضبی را به ولایت هند گماشت. عمر بن عبدالعزیز نخست به اطاعت وی گردن نهاد ولی پس از مدتی بر وی چیره گشت. مردم ’منصوره’ به اطاعت عمر درآمدند و بدین ترتیب وی به امارت هند دست یافت و پایتخت خود را شهر ’منصوره’ قرار داد (240 ه. ق). در سال 250 هجری قمری درگذشت و پس از او پسرش عبدالله به جای وی نشست، و امارت در این خاندان باقی بود تا به دست سلطان محمود غزنوی انقراض یافت. (اعلام زرکلی ج 5 ص 210)
