ابن الاسود بن مطلب بن اسد بن عبدالعزی بن قصی القرشی الاسدی. مادرش فاخته دختر عامر بن قرظه. از شعرای دورۀ جاهلیت عرب که اسلام را درک کرد و اسلام آورد و در سلک صحابه درآمد. وی جد سلسلۀ هباریان، پادشاهان هند بود. این سلسله تا حملۀ محمود غزنوی به هند، فرمانروائی داشتند و پایتختشان المنصوره بود. هبار پیش از اسلام شاعری هزال و هجوگو بود. این ابیات را در هجو تویت بن حبیب الاسدی گفته: تویت الم تعلم و علمک ضائر بانک عبد للئام خدین و انک اذترجو صلاحی و رجعتی الیک لساهی العین جد غبین أترجو مساماتی بابیاتک التی جعلت اراها دون کل قرین فدع عنک مسعاه الکرام واقبلن علی شاکر و عائر و رهین. هبار قبل از اسلام آوردن، پیغمبر را هجو کرد پیغمبر هنگام جنگ مکه به یارانش دستور داد که اگر پیروز شدند، هبار بن اسود و نافعبن قیس را به آتش بسوزانند. ولی بعد از اینکار منصرف شد و گفت عذاب کردن بوسیلۀ آتش مخصوص خداست و شایسته نیست کسی به این کار مبادرت ورزد و اگر ایشان را به دست آوردید بکشید. هبار بعد از فتح مکه در محل جعرانه به نزد پیغمبر آمد و اسلام آورد و بشام کوچ کرد و در ایام خلافت عمر برای گزاردن حج برگشت. (از الاعلام زرکلی ج 9 ص 54) (الاصابه فی تمییزالصحابه) (معجم الشعراء مرزبانی ص 490)
