ابن عبدالولی بن عبدالسلام الاخیمی (700 - 764 هجری قمری)، اصلش از مراغه و به دمشق کوچ کرده بود، از فقهای شافعی که به فلسفه و معقولات اشتغال داشت، در مصر به قونوی مشهور شد و در آنجا از دبوسی درس شنید و سبکی را نیز ملاقات کرد، کتابی به نام ’المنقذ من الزلل’ در اصول دین مشتمل بر منطق و طبیعی و الهی تألیف کرد که در آن با اشعریه مخالفتهای زیادی کرد، ابن کثیر گفته است که وی کتابی در علم کلام تصنیف کرد، و نیزشرحی بر ’مختصر’ ابن حاجب در اصول نوشت، به مرض طاعون در دمشق وفات یافت، (از اعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 43)
