و از. (ناظم الاطباء). مخفف ’و از’ و در غیر ضرورت شعری نیز متداول بوده است. (یادداشت مرحوم دهخدا) : از گیسوی او نسیم مشک آید وز زلفک او نسیم نسترون. رودکی. وز درخت اندر گواهی خواهد اوی تو بدانگاه از درخت اندر بگوی. رودکی. و باز از جو فقاع کنند وز گندم شلماب. (هدایه المتعلمین ربیع بن احمد). وز آنجایگه رفت نزدیک شاه ز ترکان سخن گفت و ازبزمگاه. فردوسی. وز تپانچه زدن این دو رخ زراندودم آسمانگون شد و اشکم شده چون پروینا. عروضی. شهریاری که خلافت طلبد زود فتد از سمنزار به خارستان وز کاخ به کاز. فرخی. بفروز و بسوز پیش خویش امشب چندانکه توان به عود وز چندن. عسجدی
