معنی وتاء وتاء (تَ) گرانبار رفتن از پیری یااز نیکوخوئی و رزانت. گویند: وتاء فی مشیته. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج). گرانبار رفتن خواه از پیری باشد یا خلقی و طبیعی بود. (ناظم الاطباء)مواتأه. مطاوعه. (المنجد). رجوع به مواتأه شود لغت نامه دهخدا
