ملقب به رفیع الدین و گاهی به ملارفیع الدین و یا ملارفیع هم موصوف است. از علمای امامیه و از ادبا و شعرا و فضلای قرن یازدهم هجری است و در اشعار خود واعظ تخلص میکرد. در وعظ و خطابه سرآمد بوده است. وی از شاگردان ملاخلیل قزوینی بود و دیوان شعروی مشتمل بر هفت هزار بیت است. وفات او در سال 1089هجری قمری رخ داده. وی از علم معقول نیز حظی وافر داشته و در این علم کتابی به نام ابواب الجنان تألیف کرد. اما بیش از دو باب آن را ننوشت و پس از مرگ او پسرش ملا شفیع آن را پایان داد. (از ریحانه الادب ج 4 ص 272 و تذکرۀ نصرآبادی ص 171). این ابیات از اوست: دل خانه ای ست یاد خدا کدخدای او سرد از محبت همه گشتن هوای او. # گر چه ما را نیست پیشاپیش دود مشعلی نیست دود آه مظلومی هم از دنبال ما. # به زمین برد فرو خجلت محتاجانم بی زری کرد بمن آنچه به قارون زر کرد
