ابن درویش بهشتی قلندرقمی، از شعرای قرن یازدهم هجری قمری است و به روایت مؤلف روز روشن سفری به هندوستان کرده سپس به وطن برگشته است و به روایت نصرآبادی ’مشرب وسیعی داشت چنانچه دست رد به هیچیک از مغیرات نمی گذاشت’ او راست: آهی که بی تو از دل غمناک می کشم سروی بریده است که بر خاک می کشم. ز می گلگون شد آن رخسار گندم گون تماشا کن تصور می کنی طاووس در کشمیر می گردد. (از روز روشن ص 841) (تذکرۀ نصرآبادی ص 420). رجوع به نگارستان سخن ص 125 و فرهنگ سخنوران شود
