از شاعران قرن یازدهم هجری قمری و معاصر نظیری نیشابوری است. وی ابتدا نظیری تخلص داشته و ’به سال هجری قمری به هندآمده نظیری نیشابوری از او خواست که ترک این تخلص کند، وی یاء آخر را انداخت و از آن به بعد نظیر تخلص شد و نظیری نیشابوری ده هزار روپیه به وی بخشید’، وی در بیجاپور هند منشی عادل شاه بوده است. او راست: به صحبت گل و بلبل از آن خوش است دلم که آن به روز ملاقات دوستان ماند. وداع آشیان ای مرغ جان کامروز در گوشم صدای خانه گم کردن ز پرواز تو می آید. پند ضایع کرده هر کس پندگوی من شده زآنکه از بسیاری پیکان دلم آهن شده. (از فهرست کتاب خانه مجلس شورا ج 3 ص 441) (تذکرۀ سرخوش ص 112) (روز روشن ص 836) (ریاض الشعراء ص 137) (آتشکدۀ آذر چ دکتر سادات ج 2 ص 509 و 716)
