محمود یزدی ملقب به نظام الدین و مشهور به شاعر البسه. از شاعران قرن نهم است. وی به تقلید ابواسحاق معروف به بسحاق اطعمه (که توصیف طعامها را موضوع شاعری کرده بود) توصیف انواع جامه ها را موضوع شعر خویش قرار داد. دیوان البسۀ وی گذشته از قطعات پراکنده مشتمل است بر منظومۀ اسرار ابریشم، جنگ نامه، مخیطنامه ورسالۀ آرایش نامه و رسالۀ تعریفات و رسالۀ صد وعظو نامۀ پشم با ابریشم. از حیات این شاعر اطلاع دقیقی در دست نیست. مطابق تحقیقی که ادوارد براون کرده است و با توجه به دورۀ حیات شاعرانی که اشعارشان مورد استقبال و تقلید نظام الدین واقع شده است می توان استنباط کرد که وی در حوالی سال 866 هجری قمری حیات داشته است. از غزلیات اوست: ز اطلس فلکم پردۀ در طنبی است به طاقچه مه و خور جام و کاسۀ حلبی است به پرده شاهد کمخا و جلوه گر میخک بهم برآمده دستار کاین چه بلعجبی است به صوف از آنجهت انگوره ای لقب کردند که گه گهی لکه بر وی ز بادۀ عنبی است در اینکه صندلی بقچه کش به پایه رسید سبب مپرس که آن را دلیل بی سببی است وجب وجب همه شب چار شب بپیمایم چه صرفها که مرا در نهالی عزبی است به رخت خانه قاری خرام و زینت بین که متکای مهش گرد بالش طنبی است ز نظم البسۀ قاری به پارسی گویان ((زبان خموش ولیکن دهان پر از عربی است)). (از سعدی تا جامی صص 467-472)
