آخوند درویش نصیرا قزوینی، از شاعران قرن یازدهم است، نصرآبادی آرد: ’در اوایل شباب... به قصد تحصیل کمال از قزوین بیرون آمده با درویش طفیل یزدی رفیق شده به سیاحت مشغول شده، رسالۀ حساب را پیش او خوانده به اصفهان آمده سکنی نموده و در خدمت آخوند مولانا محمد مؤمن تبریزی درس شروع کرده... در علم حساب به مرتبه ای بود که مانند نداشت و در حل معما و لغز هم ربط تمام بهم رسانید... تا در سنۀ 1079 عازم سفر آخرت شد’. او راست در معمای اسم عباس: بس که یادش هست در جان خراب دیده دل هر جانب خود آفتاب. (از تذکرۀ نصرآبادی ص 530)
