میرزا نصیر، ابن هاشم بیگ تهرانی از شعرای قرن یازدهم است و به روایت نصرآبادی ’مدتی به متصدیگری محال خالصۀری مشغول بود، بعد از آن محرر دارالانشاء شد بعد از آن وزیر قراباغ شده، در آن اوقات فوت شد’ او راست: زاهد از مجلس چو برخیزد شود هنگامه گرم چون زمستان بر طرف گردید سرما بگذرد. # شد فزون آب لب از لعلش ز تأثیر شراب کار دامن می کند بر آتش یاقوت آب. (از تذکرۀ نصرآبادی ص 90). و رجوع به نگارستان سخن ص 133 شود
