ابن منصور بن حسن بن جوشن النمیری، مکنی به ابوالمراهف از امیرزادگان عرب و از شعرای مشهور قرن ششم است. در رافقه به سال 501 هجری قمری تولد و در شام پرورش یافت و در سن چهارده سالگی به آبله مبتلا شد و بینائیش نقصان یافت و به عزم معالجه به بغداد رفت و در آنجا ساکن گشت و به حفظ کردن قرآن و تفقه در مذهب حنبلی پرداخت. سرانجام بر اثر بیماری دیگری بکلی نابینا گشت. و به سال 588 هجری قمری در بغداد وفات یافت، وی زاهدی پرهیزگار بود، از اشعار او دیوانی باقی مانده است. (از الاعلام زرکلی ج 8 ص 351). و نیز رجوع به وفیات الاعیان ابن خلکان ج 2 ص 156 و البدایه و النهایه ج 12 ص 353 و النجوم الزاهره ج 6 ص 118 و نکت العمیان ص 300 شود
