ابن محمد بن احمد بن ابراهیم سمرقندی، مکنی به ابواللیث و ملقب به امام الهدی، از ائمۀ مذهب حنفی و از دانشمندان و متصوفین قرن چهارم است. او راست: تفسیر قرآن، عمدهالعقاید، بستان العارفین، خزانهالفقه، تنبیه الغافلین، فضایل رمضان، شرح الجامع الصغیر، عیون المسائل، دقایق الاخبار فی بیان اهل الجنه و اهوال النار، مختلف الروایه، شرعهالاسلام، النوازل من الفتاوی، تفسیر جزء عم یتساءلون، و رساله ای در اصول الدین. وی به سال 373 هجری قمری درگذشت. (از الاعلام زرکلی ج 8 ص 348). و نیز رجوع به الفوائدالبهیه ص 220 و الجواهرالمضیئه ج 2 ص 196 و کشف الظنون ص 441 و خزاین الاوقاف ص 22 شود ابن هرمز سمرقندی، کاتب ابوعلی سعید و جانشین او در ریاست مقالصه (فرقه ای از مانویه) بود. (یادداشت مؤلف از الفهرست ابن الندیم)
