در اوستا و پارسی باستان: نی سایه، در یونانی و رومی: نی سه ئیه، در پارسی نسا به فتح و کسر اول (ن / ن ) هر دو آمده و آن در اصل به معنی آباد و آباده بوده چنانکه اکنون نام بسیاری از دیه ها مختوم به آباد است (جعفرآباد، حسن آباد، علی آباد) ، در سابق نسا به کار برده می شد. این کلمه از دو جزو مشتق است: نی (پیشوند به معنی: فرو، پائین) +سی (در نهادن، نشستن، آسودن) ، پس نسا به معنی نشستگاه، فرودگاه، زیستگاه، آبادی است. بسیاری از شهرهای ایران بدین اسم نامبردار شدند: 1- نسا واقع میان شهر مرو و بلخ، پایتخت تیرداددومین پادشاه اشکانی (214-248 میلادی). شاهنامه دو بار از این شهر نام برده. به قول سایکس انگلیسی این شهر در ده میلی جنوب اسک آباد (عشق آباد حالیه) واقع بوده است. 2- نسا واقع در ماد، که داریوش در کتیبۀ بهستان از آن نام می برد. همین شهر است که به داشتن اسبان نیک نژاد مشهور بوده است. 3- نسا در بم. 4- نسا در کرمان. 5- نسا در فارس که همان شهر بیضا (بیضای عهد اسلامی) است. 6- نسا در میانه (میانک) از شهرهای خراسان که مارکوارت آن را همان شهر ’یهودان’ که در قرون وسطی نامبردار بوده می داند و امروز آن را میمند گویند، در حوالی سرحد ترکستان و افغانستان. (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین از یادداشتهای پورداود در فرهنگ ایران باستان ج 1 ص 280 به بعد). و رجوع به مدخل بعد شود
