از پارسی گویان هند است. در قرن یازدهم می زیسته و با غنی کشمیری مصاحب و با نصرآبادی مؤلف تذکرۀ نصرآبادی معاصر بوده است. از اشعار اوست: ذوق مردن بود اندک چو هوس بسیار است خواب کم رو دهد آنجا که مگس بسیار است. دارم ز دست داغ سمن سینه گلرخی دل همچو لاله زار سفید و سیاه و سرخ. آن رفت که دل به صوت بلبل بندند مضمون خوشی بر صفت گل بندند واشد ره فوج غم ز کم یابی می چون آب کند رو به کمی پل بندند. رجوع به تذکرۀ نصرآبادی ص 447 و تذکرۀ حسینی ص 355 و شمع انجمن ص 643 و سفینۀ خوشگو ذیل حرف ’ن’ و فرهنگ سخنوران ص 598 و تذکرۀ طلعت ص 226 شود
