مولوی حاجی نامی خیرآبادی، تراب علی، متخلص به نامی. از پارسی گویان هند است و به روایت مؤلف تذکرۀ نتایج الافکار: در خیرآباد لکهنو تولد یافت، سپس به کلکته رفت و از آنجا سفری به ایران و عربستان کرد و سرانجام به مدرس بازگشت و به سال 1241 هجری قمری درگذشت. او راست: ازمن ای همدم چه پرسی باعث تأخیر اشک خار مژگان میشود هر لحظه دامنگیر اشک. هر زمان دست کشان میبردم جذبۀ عشق از پی سجده به طاق خم ابروی کسی نیست از بخت بدم چشم امید آنکه بود دست در دست و سرم بر سر زانوی کسی. رجوع به تذکرۀشمع انجمن ص 466 شود
