فرخ حسین (ملا...) ، متخلص به ناظم. از شاعران قرن یازدهم هرات است، وی سفری به بنگاله کرده، و در همانجا رحل اقامت افکنده و به روایت مؤلف تذکرۀ مرآهالخیال به سال 1068 هجری قمری درگذشته است. او را با نصرآبادی نیز مکاتبات شاعرانه بوده. لطفعلی بیگ آذر او را مداح سلسلۀ شاملو (در هرات) دانسته و مثنوی یوسف و زلیخائی به وی نسبت داده است. او راست: از غلطبخشی ابنای زمان نیست عجب کز گهر آب ستانند و به دریا بخشند. دست از کرم به عذر تنک مایگی مشوی برگی در آب کشتی صد مور می شود. از لطافت بس که روحانی سرشت افتاده است گیرمش گر در بغل پندارم آغوشم تهیست. نامی از خویش درجهان بگذار زندگانی برای مردن نیست. رجوع به آتشکدۀ آذر ص 155 و نتایج الافکار ص 722 و سرو آزاد ص 105و تذکرۀ حسینی ص 356 و شمع انجمن ص 459 و ریحانهالادب ج 4 ص 160 و روز روشن ص 677 و مرآهالخیال ص 127 شود
