عباس. از شاعران قرن دهم هجری است. نصرآبادی آرد: ’مولانا عباس ناسخ تخلص از طبقۀ اتراک است اما خود را از نسبت ایشان خلاص کرده در سلک علوم دینی منسلک است و نهایت صلاح و سداددارد’. از اشعار اوست: فیضی نبردی از اثر اشک و آه، حیف ! عبرت نیافت چشم دلت از نگاه حیف مردان حق ز افسر شاهی گذشته اند از سر گذشته ای تو ز بهر کلاه، حیف. و نیز: متصل دوستی اهل هوس داشته ای روی دل در همه جا با همه کس داشته ای عاقبت گشته غبار دلت از دم سردی هرکه را آینه سان پاس نفس داشته ای. رجوع به تذکرۀ نصرآبادی ص 191 و ص 541 و نگارستان سخن 115 و روز روشن ص 670 شود
