از شاعران قرن نهم است. امیرعلیشیر نوائی آرد: ’طبعی خوب و دلپذیر داشته و مقبول اکابر و اصاغر بوده ولیکن عامی بوده و شعرش خالی از چاشنی خوب نبوده و غزل بیشتر می گفته و اصل او از سبزوار است به امیر شاهی مصاحبت می نموده، این مطلع از اوست: صنوبر تا ز خدمتکاری سروت جدا مانده شده دیوانۀ ژولیده مو سر در هوا مانده. (از مجالس النفائس ترجمه حکیم شاه محمد قزوینی ص 213)
