عبدالله بن مخارق بن سلیم بن حضیره بن قیس معروف به نابغۀ شیبانی، از قبیلۀ بنی شیبان است و از شاعران بدوی و معاصر و مداح دولت اموی است. در بادیه زندگی می کرد. و هر چندگاه به شام می آمد و خلفای بنی امیه را مدیحتی میگفت وصلتی میگرفت ومیرفت. از ممدوحان ویند: عبدالملک مروان و فرزندانش و در حق ولید نیز مدایح فراوانی دارد. صاحبان تذکره ها او را نصرانی مذهب دانسته اند، بدلیل اشارات و اصطلاحات نصرانی فراوانی که در اشعارش یافته می شود، صاحب ریحانه الادب آرد: به اقتضای عصبیت مذهبی در اشعارخود از انجیل و رهبان و دیگر اصطلاحات مذهبی نصرانیت بسیار یاد کرده است، امامصحح الاغانی طبع بیروت بدلیل ابیاتی از این گونه: و تعجبنی اللذات ثم یعوجنی ویسترنی عنها من الله ساتر ویزجرنی الاسلام والشیب والتقی و فی الشیب و الاسلام للمرء زاجر. او را مسلمان دانسته است. بدوران ولید بن یزید، به سال 120 هجری درگذشت. این ابیات از قصیدتی است که در مجلس عبدالملک انشاد کرده است: آلیت جهداً و صادق قسمی برب عبد تجنه الکرح یظل یتلوالانجیل یدرسه من خشیه الله قلبه طفح لابنک اولی بملک والده و نجم من قد عصاک مطّرح داود عدل فاحکم بسیرته ثم ابن حرب فانهم نصحوا وهم خیار فاعمل بسنتهم و احی بخیر و اکدح کماکدحوا. و نیز رجوع شود به: ضحی الاسلام ص 304، عقدالفرید ج 3، الاعلام زرکلی ج 2 و 3، تاریخ آداب اللغهالعربیه ج 1 ص 303، دائره المعارف الاسلامی، ریحانهالادب ج 4 ص 138، اغانی ج 7 ص 104 و 105، قاموس الاعلام ج 6 ص 4533،
