معنی مهره

مهره

(مُ رَ / رِ)

هرچیز گرد. مطلق گلوله و گرد. هرچیز مدور. هرچیز کروی شکل. ساچمه. گلوله:
بفرمود تا گرد بگداختند
ز آهن یکی مهره ای ساختند.
فردوسی (شاهنامه ج 6 ص 1608).
بهر میل بر مهره ای از بلور
بر او گوهری چون درخشنده هور.
اسدی (گرشاسب نامه ص 138).
دل اگر این مهرۀ آب و گل است
خر هم از اقبال تو صاحبدل است.
مولوی.
- به یک مهره موم نیرزیدن، کمترین ارج و بهائی نداشتن:
نیرزید ایران بیک مهره موم
وزان پس همی داشت آهنگ روم.
فردوسی.
- پرمهره، گلوله ای از پر و جز آن که مرغان شکاری از معده برمیاورند. رجوع به پر مهره در ردیف خود شود.
- سی مهره، سی عدد آلت بازی نرد.
- ، کنایه از سی روز ماه:
زین دو تا کعبتین و سی مهره
گرو رقعۀ قدر مائیم.
خاقانی.
- سی مهرۀ صیام، کنایه از سی روزۀ ماه رمضان. (برهان) (آنندراج).
- گل مهره، هر گلوله و مهره که از گل سازند: مرکب از آجر و گچ نه از خشت و گل مهره. (ترجمه محاسن اصفهان ص 54).
- ، گلولۀ کمان گروهه:
گردون کمانگروهۀ بازی است کاندر او
گل مهره ای است نقطۀ ساکن نمای خاک.
خاقانی.
رجوع به گل مهره در ردیف خود شود.
- مشکین مهره، کنایه از کرۀ خاک:
نظاره می کنم ویحک در این هنگامۀ طفلان
که مشکین مهره آسوده ست و نیلی حقه گردانش.
خاقانی.
- مهرۀ انجم، ستاره ها. (ناظم الاطباء).
- مهرۀ خاک،کنایه از کرۀ زمین. (برهان) (آنندراج).
- ، کنایه از قالب و جسد آدمیزاد. (برهان) (انجمن آرا). مهرۀ گلین.
- مهرۀ زر، کنایه از آفتاب عالمتاب. (برهان) (آنندراج) :
ظل صنوبرمثال گشت به مغرب نگون
مهر ز مشرق نمود مهرۀ زر آشکار.
خاقانی.
- مهرۀ سیم، کنایه از ماه و هر یک از ستارگان. (برهان).
- مهرۀ سیمابی، کنایه از ماه که به عربی قمر خوانند. (برهان).
- مهرۀ سیمین، مهرۀسیم. تراس. تومه. جمانه. (از منتهی الارب) (از دهار).
- ، ماه و هریک از ستارگان.
- مهرۀ کهرباگون، کنایه از زمین است. (از آنندراج).
- مهرۀ گردون، آسمان. چرخ. فلک:
به ارۀ پدر و مثقب و کمانه و مقل
به خط مهرۀ گردون و پرۀ دولاب.
خاقانی.
- مهرۀ گل، زمین.
- ، قالب بشر.
- مهرۀ گلگون، نزد صوفیه تجلیاتی را گویند که در غیر ماده بود.
- مهرۀ گلین، مهرۀ خاک. مهره ای که از گل سازند.
- ، کنایه از کرۀ زمین و کرۀ خاک. (از برهان) (از آنندراج) :
چون در درآب جویند این مهرۀ گلین
گر باز دارم از مژۀ اشکبار دست.
اوحدالدین نوری.
- ، بدن و جسد آدمی. (برهان).
- مهرۀ لاجورد،کنایه از آسمان است به اعتبار کبودی. (برهان) (آنندراج) :
بیاموز از این مهرۀ لاجورد
که با سرخ سرخ است و با زرد زرد.
نظامی.
- مهرۀ مشکین،کنایه از کرۀ زمین است و دنیا و عالم را نیز گویند. (برهان).
- مهرۀ موم، گلوله ای که از موم سازند. موم به شکل مهره درآمده.
- ، کاملاً در قبضۀ و اختیار. در چنگ و در آستین. که هرچه خواهند با آن کنند چنانکه موم که بهرشکل خواهند درآورند:
وز آن پس بیاورد لشکر به روم
شد آن بوم او را چو یک مهره موم.
فردوسی.
سپه دید چندان که دریای روم
از ایشان نمودی چو یک مهره موم.
فردوسی.
ز توران برو تا درهند و روم
جهان شد مر او را چو یک مهره موم.
فردوسی.
- مهره نماز، قرصی باشد برابر کف دست از خاک شفا (تربت کربلا) که بعضی از امامیه مذهبان در نماز سجده بر آن گذارند. (غیاث) (آنندراج). مهر نماز.
- مهره و حقه، کنایه از زمین و آسمان. (برهان) (آنندراج).
- مهره های سیمابی، کنایه از کواکب و ستاره های آسمانی است، و آن را مهره های سلیمانی نیز نوشته اند. (از برهان) (از آنندراج).
- مهره های فلک، کنایه از ستارگان. (برهان).
، زواله. ژواله. غالوک. گلولۀ گلی که در کمان گروهه به کار است. قطعۀ گل مدور خشک. گلولۀ کمان گروهه:
هم آنگه ز مهره بخاردش گوش
بی آزار پایش برآرد بدوش.
فردوسی.
هیون را سوی جفت دیگر بتاخت
بخم کمان مهره در مهره ساخت.
فردوسی.
... دارم که نام دارد نیمور
همچون پفک عقیق کش مهره بلور.
سوزنی.
شب همانا نسر طائر خواهد افکندن که هست
از کواکب مهره ها وز مه کمان انگیخته.
خاقانی.
کمان گروهۀ گردون ندارد آن مهره
که چار مرغ خلیل اندرآورد ز هوا.
خاقانی.
رو کز کمانگروهۀ خاطر به مهره ای
بر چرخ پر تیر سخنور شکسته ای.
خاقانی.
- کمان مهره، کمان مهره اندازی است که کمان گلوله باشد. رجوع به کمان مهره در ردیف خود شود.
، نوع عالی از سنگهای گرد کرده از جواهر یا در یا مروارید و غیره. جوهر گرانبها. گوهر قیمتی. دانۀ قیمتی:
چو داننده آن مهره ها را بدید
بدو گفت کاین را که یارد خرید.
فردوسی.
ببازوی رستم یکی مهره بود
که آن مهره اندر جهان شهره بود.
فردوسی.
به بازوم بر مهرۀ خود نگر
ببین تاچه دید این پسر از پدر
چو بگشاد خفتان و آن مهره دید
همه جامه بر خویشتن بردرید.
فردوسی.
نیاطوس رامهره دادم هزار
ز یاقوت سرخ ازدر گوشوار.
فردوسی.
که از این مهره چند میخواهی
گفت یک گرده و دو تا ماهی.
سنائی.
توانم که در رشتۀ مدحت آرم
به صدر تو من مهره ای چند موزون.
سوزنی.
- مهرۀ سرخ، بسد. (دهار).
، گوهر شب چراغ:
دگرمهره باشد مرا شمع راه
به تاریکی اندر شوم با سپاه.
فردوسی.
دو مهره ست با من که چون آفتاب
بتابد شب تیره چون بیند آب.
فردوسی.
، مورش. جزعه. خرزه. دانه. خربصیصه. چیزهای گرد که در میان آنها سوراخ باشد چون دانۀ تسبیح و دانۀ مروارید سفته و خرمهره و جز آن. نوع پست از سنگهای گرد و گلوله کرده. خزف:
شب ندیدی رنگ کان بی نور بود
رنگ چه بود مهره ای کور و کبود.
مولوی.
نه که هر مهره ای گهر باشد
کار درویش ماحضر باشد.
اوحدی.
جاجه، مهرۀ بی قیمت فرومایه. (منتهی الارب). جزع، مهرۀ یمنی. (دهار). جهان، مهرۀ ملمع گردشده به نقره. ضجاج، مهرۀ فیل. فرید، شبه و مهره ای که حد فاصل باشد میان مروارید و زر. (منتهی الارب) :
آری به مهره های سقط ننگرد کسی
کو را به توده پیش بود در شاهوار.
فرخی.
آن دو مهره است مانند جزع و نه جزع است. (تاریخ بیهق).
- خرمهره، مهره های بزرگ کم قیمت که بر گردن خر بندند. رجوع به خرمهره در ردیف خود شود:
هر کسی شعر تراشند و لیکن سوی عقل
در به خرمهره کجا ماند و دریا به غدیر.
سنائی.
اگر ژاله هر قطره ای در شدی
چو خرمهره بازار ازاو پر شدی.
سعدی.
- مهرۀ خر، خرمهره:
مهرۀ خر آنکه بر گردن نه در گردن بود
به ز عقد عنبرین خوانم چه بی معنی خرم.
خاقانی.
نکتۀ نادان برای ریشخند او نکوست
مهرۀ خر در خور تزیین افسار خر است.
امیرعلی شیرنوائی.
رجوع به خرمهره شود.
- مهرۀ گل، مهرۀ گلین دانه های مدور که از گل سازند:
سنگ زمی سنگ ترازو مکن
مهرۀ گل مهرۀ بازو مکن.
نظامی.
- مهرۀ گلی، مهرۀگلین رجوع به مهرۀ گلین شود.
، هریک از دانه های تسبیح. دانۀ سبحه.
مهرۀ سیاه. مهرۀ تسبیح، سبحه. (دهار) :
فلک به گردن خورشید برشود تسبیح
مجره رشتۀ تسبیح و مهره هفتورنگ.
منشوری (لغتنامۀ اسدی چ اقبال ص 292).
، مهره که در حقه بازی به کار رود:
بود سر کوکنار حقۀ سیماب رنگ
غنچه آن دید کرد مهرۀ شنگرف سان.
خاقانی.
گاه بدین حقۀ فیروزه رنگ
مهره یکی ده بدر آرد ز چنگ.
نظامی.
که با این مرد سودائی چه سازیم
بدین مهره چگونه حقه بازیم.
نظامی.
بدین پنجاه ساله حقه بازی
بدین یک مهره گل تا چند نازی.
نظامی.
حقۀ مه بر گل این مهره زن
سنگ زحل بر قدح زهره زن.
نظامی.
، مهره که بر بازو بندند دفع چشم زخم را:
همی جانش ازرفتن من بخست
یکی مهره بر بازوی من ببست.
فردوسی.
ز هوشنگ و طهمورث و جمشید
یکی مهره بد (کیخسرو را) خستگان را امید.
فردوسی.
سپهر مهرۀ بازوی بندگان تو گشت
از آن قبل ز قبول فنا شده ست آزاد.
خاقانی.
مهر آزمای مهرۀ بازوش جان و عقل
حلقه بگوش حلقۀ گیسوش انس و جان.
خاقانی.
تمیمه، مهره ای پیسه که در رشته کرده در گردن اندازند برای دفع چشم بد. (منتهی الارب).
- زهر مهره، مهره ای باشد که بدان دفع زهر افعی کنند. رجوع به زهرمهره در ردیف خودشود.
- مهرۀ ازرق،مهرۀ کبود. مهره که جهت رفع چشم زخم برخود آویزند:
مهرۀ ازرق آورید به دست
وز پی چشم بد در ایشان بست.
نظامی (هفت پیکر ص 332).
- مهرۀ تب، مهره ای است که بالخاصیت دفع تب کند. (غیاث) (آنندراج).
- مهره تریاک، زهر مهره. (آنندراج) :
مهرۀ تریاک را بسیار عزت می نهند
تو از آن لب مهر بگشا مهرۀ تریاک چیست.
میرحسن دهلوی (از آنندراج).
- مهرۀ گهواره، مهرۀ کبود یا نظر قربانی که بر بالای گهواره می آویخته اند دفع چشم زخم را:
نونیاز عشق چون فرهاد و مجنون نیستم
بود از سنگ ملامت مهرۀ گهواره ام.
میرزا صائب (از آنندراج).
- مهرۀ گیس بند، مهره ای باشد که بر گیسوی اطفال بندند برای محافظت از چشم بد، و در این صورت گیس مخفف گیسو باشد. (آنندراج) :
به دکان او مهرۀ گیس بند
فرو ریخته بهر دفع گزند.
میرزا طاهر وحید (در تعریف خورده فروش).
، یک قسم سنگ که در سر افعی یافت می گردد. (ناظم الاطباء) :
گر اژدها برود بر طریق لشکر تو
نهان کند ز نهیب تو مهره در دنبال.
حکیم ازرقی (از آنندراج).
مهره چون زنبور خانه در سر مار شکنج
زهره چون الماس ریزه در تن شیر عرین.
عبدالواسع جبلی.
چو موسیی که مقامات دین و رخنۀ کفر
ز مار مهره و از مهره مار می سازد.
خاقانی.
ای لب و زلفین تو مهره و افعی بهم
افعی تو دام دیو مهرۀ تو مهر جم.
خاقانی.
گیرم که مارچوبه کند تن به شکل مار
کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست.
خاقانی.
ز من بگذر که من خود گرزه مارم
بلی مارم که چون او مهره دارم.
نظامی.
عقابی تیرخود کرده پر خویش
سیه ماری فکنده مهره در پیش.
نظامی (خسرو و شیرین چ وحید دستگردی ص 97).
با همه زهرم فلک امید داد
مار شبم مهرۀ خورشید داد.
نظامی.
کنم تحمل جور رقیبش از پی آنک
ز مار مهره به دست آید وز خار رطب.
ابن یمین.
اگر ز فضل تقدم سخن رود دیدیم
شرنگ در دم ماران و مهره در دنبال.
ملک الشعرای کاشانی (از آنندراج).
- باد مهرج، باد مهره. رجوع به بادمهره شود.
- باد مهره، مهرۀ مار. رجوع به باد مهره در ردیف خود شود.
- مار مهره، مهرۀ مار. رجوع به مهرۀ مار در ردیف خود شود.
- مهرۀ ارقم، مهرۀ مار:
لب خنده زنان زهر سر تیغ کنم نوش
زهری که به صد مهرۀ ارقم نفروشم.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 791).
- مهرۀ جاندارو، مارمهره است که پازهر باشد و عربان حجرالتیس خوانند. (برهان). مهرۀ مار که تریاق زهر مارهاست. (آنندراج) :
بهترین جائی به دست بدترین قومی گرو
مهرۀ جاندارو اندر مغز ثعبان دیده اند.
خاقانی.
- امثال:
مار دارد مهره و در اصل خود بدگوهر است.
مهره توان بردمار اگر بگذارد.
(امثال و حکم).
، دانه ها که بند نمایند و بدان زنان مردان را به دوستی مبتلی سازند. مهره. توله. دردبیس. صدحه. صرفه. صره. قلیب. کرائر. هبره. هصره. همره. ینجلب. صخبه، مهرۀ حب و بغض. (منتهی الارب). و رجوع به مهره شود.
- مهرۀ افسون، مهره ای که بدان افسون کنند. سلوان. سلوانه. کحال. (منتهی الارب). کحله، مهرۀ افسون که بدان چشم زخم را دفع کنند و زنان مردان را بند کنند. (منتهی الارب).
- مهرۀ سفید بختی، کس گربه.
، هر یک از قطعه های فلزی که بر چرم کمر و جز آن تعبیه کنند و در آن سنگهای قیمتی نشانند. (یادداشت مؤلف) :
بدو داد پرمایه زرین کمر
به هر مهره ای درنشانده گهر.
فردوسی.
ابا یاره و طوق و زرین کمر
به هر مهره ای درنشانده گهر.
فردوسی.
ستامی برآن بارگی بر به زر
به هر مهره ای درنشانده گهر.
فردوسی.
، هر یک از استخوانهای تیره پشت که پی از آنها گذشته است. (لغات فرهنگستان). هر یک از فقرات ستون پشت حیوان. هر یک از فقرات تیرۀپشت. (یادداشت مؤلف). مهره. فقره:
ترا نیک داند به نام و گهر
ز هم خون و از مهرۀ یک پدر.
فردوسی.
عرابی ذوالاکتاف کردش لقب
چو از مهره بگشاد کتف عرب.
فردوسی.
چون زند بر مهرۀ شیران دبوس شصت من
چون زند بر گردن گردان عمود گاوسار
این کند بر دوش گردان گردن گردان چو گرد
وآن کند بر پشت شیران مهرۀ شیران شیار.
منوچهری.
بگرزش چنان کوفت زخم درشت
کش اندرشکم ریخت مهره ز پشت.
اسدی.
این بار گران بکوبدت بی شک
هم گردن و پشت و مهره و پره.
ناصرخسرو.
درد پشت و تهی گاه و مهره هاکه به تازی ریاح الافرسه گویند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی).
از آن سجده بر آدمی سخت نیست
که در صلب او مهره یک لخت نیست.
سعدی (بوستان).
دو صد مهره بر یکدگر ساخته ست
که گل مهره ای چون تو پرداخته ست.
سعدی (بوستان).
دأیه. (دهار) ، سنور، کزوغ. (منتهی الارب). مهرۀ گردن.
- مهرۀ پشت، استخوان پشت. (ناظم الاطباء). سن. دأیه. خرزالظهر. سیساء. طبق. فقره. فقاره. قنی. نخط. (منتهی الارب). و رجوع به فقره و ستون فقرات شود:
چو بگذشت پیکان برانگشت او
گذر کرد از مهرۀ پشت او.
فردوسی.
مجره مهرۀ پشت و ثوابت خردۀ اعضا
به پهلوی چپت بنگر شب مهتاب در دوران.
ناصرخسرو.
رشتۀ جان مبر ز مهرۀ پشت
سیم سیما مبر ز سکۀ روی.
خاقانی.
به جهان پشت مبندید و بیک صدمت آه
مهرۀ پشت جهان یک زدگر بگشائید.
خاقانی.
رشتۀ جان دشمنان مهرۀپشت گردنان
چون بهم آورد کند عقد برای معرکه.
خاقانی.
پایش از آن پویه درآمد ز دست
مهر دل و مهرۀ پشتش شکست.
نظامی (خسرو و شیرین ص 155).
صلیفان، هر دو سر مهرۀ پشت است متصل سر ازدو جانب. (منتهی الارب). فاقره، کار بزرگ و سختی و رنج که مهرۀ پشت مردم بشکند. (دهار). فقیر، آن که مهرۀ پشتش درد کند. (دهار). قینه، مهرۀ پشت نزدیک مقعد. محاله، مهرۀ پشت شتر. معاقم، مهره های پشت از بند گردن تا بن دنب. (منتهی الارب).
- مهره در گردن جمعشدن، کنایه از شکستن گردن باشد. (برهان) (آنندراج).
، قطعه های چوبی و استخوانی که بروی صفحۀنرد و یا صفحۀ شطرنج قرار داده و با آنها بازی می کنند. (ناظم الاطباء). هریک از آلات نرد یا شطرنج که بدانها بازند. هریک از سی و دو آلت شطرنج و سی آلت نرد که بر نطع نشانند:
ز بازی و از مهره و رای شاه
وزان موبدان نماینده راه.
فردوسی.
بدانند هر مهره ای را به نام
که چون راند بایدش و خانه کدام.
فردوسی.
نهادند شطرنج نزدیک شاه
به مهره درون کرد چندی نگاه.
فردوسی.
هم از تست شهمات شطرنج بازان
ترا مهره داده به شطرنج بازی.
ابوالطیب مصعبی (از تاریخ بیهقی ص 384).
فلک همچو پیروزه گون تخته نردی
ز مرجانش مهره ز لؤلؤش خصلی.
منوچهری.
بجست از کاسۀ سر کعبتین دیدۀ گردان
بسان نرد شد میدان و مهره مهرۀ گردن.
کریمی سمرقندی.
جان بازانی که شیر گیرند
پیش تو چو مهره های نردند.
مسعودسعد.
نقش فلک چو می نگری پاکباز باش
زیرا که مهره دزد حریفی است بس دغا.
سراج الدین قمری.
امیر دو مهره در شش گاه داشت و احمد بدیهی دو مهره در یک گاه. (چهارمقاله).
پس عرصه بیفکند و فرو چیدش مهره
هر زخم که او می زد بس کارگر آمد.
سوزنی.
نرد جمال باخته با نیکوان دهر
واندر فکنده مهرۀ خوبان به ششدره.
سوزنی.
عزم او چون مهره ای خواهد نشاند
ششدر هفت آسمان خواهد گشاد.
خاقانی.
منه مهره کز راست بازان معنی
در این تخته نرد آشنائی نیابی.
خاقانی.
مثال این بنمایم ترا ز مهرۀ نرد
یکان یکان به سوی خانه راه می نبرند
ولی دو مهره چو هم پشت یکدگر گردند
دگر تپانچۀ دشمن بهیچ رو نخورند.
ابن یمین (دیوان چ باستانی راد ص 382).
نعرۀ کوس تو ساخت کاخ فلک پرصدا
مهرۀ صیت تو کرد طاق فلک پرطنین.
سلمان ساوجی.
هرکس از مهرۀ مهر تو به نقشی مشغول
عاقبت با همه کج باخته ای یعنی چه.
حافظ.
- سیه مهره بازی کردن، کنایه از احترام گذاشتن: ’بزرگان سیه مهره بازی کنند’، در بازی نرد یا شطرنج واگذاشتن مهره های سیاه به حریف نوعی از احترام باشد. (امثال و حکم دهخدا).
- مهره از کمین بیرون جهاندن، کنایه از غالب آمدن و به سر مدعا رسیدن است. (از آنندراج).
- مهره برچیدن، بساط جمع کردن. (یادداشت مؤلف) :
آری آری چو آفتاب آمد
ماه در حال مهره برچیند.
سیدحسن غزنوی.
چون مرا نیست از فلک بهره
آن نکوتر که برچنم مهره.
سیدحسن غزنوی.
دامن از او دور کشیدم و مهرۀ مهر برچیدم.
سعدی (گلستان).
ریخت چون دندان امید زندگی بی حاصل است
میرسد بازی به آخر مهره چون برچیده شد.
میرزا صائب.
- مهره به ششدر در افتادن، در تنگنا افتادن و راه رهایی نداشتن:
از شش جهت گریخت نیارد عدوی او
مانند مهره ای که درافتد به ششدرا.
قاآنی.
- مهره در ششدر اوفتادن، بند شدن مهره در خانه ای که شش خانه پس ازآن را مهره های حریف گرفته باشد و مهره عبور نتواند:
آن مهره دیده ای تو که در ششدر اوفتاد
هرچند خواست رفت حریفش رها نکرد.
خاقانی.
- مهره در ششدر بودن، بند شدن مهره در ششدر. (از آنندراج). نداشتن راه رهایی.
- ، کنایه از محبوس شدن و عاجز شدن. (برهان) (آنندراج). ناتوان گشتن. عاجز شدن. قدرت حرکت نداشتن:
برنده دهر صبورم چو مهره در ششدر
زننده چرخ عجولم چو گوی در طبطاب.
ابوالفرج رونی.
- مهره دزد، آنکه مهره دزدد:
مشعبد شد این خاک نیرنگ ساز
که هم مهره دزد است و هم مهره باز.
نظامی.
نقش فلک چو می نگری پاکباز شو
زیرا که مهره دزد حریفی است بس دغا.
سراج الدین قمری.
- مهرۀ دورنگ، مهره ای سپید و سیاه.
- ، کنایه از شب و روز:
در تخته نرد خاکی اسیر مششدرم
زین مهرۀ دو رنگ کز این تخته نرد خاست.
خاقانی.
- مهرۀ زده، مهرۀ مضروب که از بساط ناپخته بردارند. مهرۀ لت خورده. (آنندراج). مهره که در بازی نرد تنها در خانه ای ماند و بوسیلۀ مهرۀ حریف زده شود:
مانند مهرۀ زده ام دست روزگار
از عرصۀ وصال تو بیرون نشانده است.
حسن بیگ انسی (از آنندراج).
- مهرۀ لت خورده، مهرۀ مضروب که از بساط ناپخته بردارند. مهرۀ زده. آن مهره که در خانه نرد تنها ماند و حریف او را بزند. (آنندراج) :
چیست میدانی دل سرگشتۀ حیرت اسیر
مهرۀ بیرون ششدر ماندۀ لت خورده ای.
میرزا جلال اسیر (از آنندراج).
- مهرۀ مهر ریختن، دوستی نکردن. دست از دوستی برداشتن:
من مهرۀ مهر تو نریزم
الا که بریزد استخوانم.
سعدی.
، مهرۀ مکعب که بر هر سطحی از آن خالهای سیاه است از یک تا شش و همیشه مجموع خالهای دو سطح متقاطر آن هفت است، چنانکه یک با شش و سه با چهار و دو با پنج. (یادداشت مؤلف) :
در حیرتم ز مهرۀ فکرت که چون بود
پنجی گرفته از دو طرف نقش پنج را.
خاقانی.
مهره افتاد تا چه نقش آید. (از امثال و حکم).
- مهره از کف بیرون فشاندن، کنایه از مغلوب شدن و سرمایه از کف دادن. و می توان آن را کنایه از باختن دانست و آن رسم نردبازان است که چون بازی حریف را بسیار غالب یابند مهره ها ازکف می افکنند و می گویند که باختیم. (از آنندراج) :
سپهر از کمین مهره بیرون نشاند
ستاره ز کف مهره بیرون فشاند.
نظامی.
، آلت مقابل پیچ. قطعه آهنی میان سوراخ و در داخل سوراخ دارای پیچ گردان که میخ (پیچ) را در آن چرخانند و سبب استقامت و اتصال دو چیز سازند. و رجوع به پیچ شود، آهن منقوش که بدان درم و دینار را نقش کنند. (ناظم الاطباء ذیل سکه). سکه، مهرۀ درم و دینار. (منتهی الارب) ، مهرۀ نره، گردکی نره. سر نره. حشفه. حوفله. فرقم. فیشله. احوق،آنکه مهرۀ نرۀ وی کلان باشد، ابزاری آهنی و یا استخوانی برای جلا دادن. هرآنچه بدان چیزی را جلا دهند. (ناظم الاطباء) : بفرمود تا خانه مکعب مسطح بنا کردند و سطوح او را به گچ و مهره مصقل گردانیدند. (سندبادنامه ص 64) ، صدفی که به آن کاغذ را جلا داده و مهره می کشند. (ناظم الاطباء). سنگ یا خزف یا چیزی دیگر لغزنده که برای هموارو براق کردن بر ساروج و بر کاغذ و غیره کشند. چیزی املس و نسو که بدان ترزیز کنند یعنی مهره زنند. مصقله که بدان کاغذ و جامه صیقلی کنند. (یادداشت مؤلف). قبقاب. مصقل. مصقله. منقاف. مهرۀ گازر.
- آهار مهره، عمل آهار زدن. رجوع به آهار مهره در ردیف خود شود.
- آهر مهره، آهار مهره. رجوع به آهار مهره در ردیف خود شود.
، نام حریری که به صمغ آهار شده و پس از خشک کردن و مهره زدن بر آن می نوشتند، و شایدحریری که فردوسی مکرر نامه های شهان را بر آن می نویساند همین مهره باشد. صحیفه ای سپید که بر آن نویسند. پارچۀ حریر سپید که به صمغ آهار دهند پس صیقلی کنندو بر آن کتابت کنند. کاغذ از حریر سفید صمغ زده و صیقلی شده که بر آن نوشتندی. (یادداشت مؤلف) ، اندود گچ و جز آن که برای زینت و آرایش بروی دیوار می کنند. (ناظم الاطباء) ، هریک از رده های شفته که درچینه بر هم نهند. هر رده از گل درچینه. هریک از طبقات گلین که در چینه برهم نهند. هر رده از دیوار گلی و چینه. هر یک از لاها و لادهای چینه. چینه های گلین را یک بدست و بیشتر گل نهند و از یک کران تا کران دیگر برند و سپس یک بدست دیگر بر سر آن نهند و بدینگونه همی کنند تا دیوار به اندازه ای که خواهند رسد. هر یک از آن طبقات گل را مهره گویند. (یادداشت مؤلف). لاد. ساف. رهص. (منتهی الارب) :
چو شد نیمۀ زین بنامهره بست
مرا نیمۀ عالم آمد به دست.
نظامی.
، یکی از آلات جنگ نظیر کوس و دهل.
- عاج مهره، نوعی طبل عاج نشان:
همه بر شد از عاج مهره خروش
جهان آمد از نای روئین بجوش.
فردوسی (ملحقات شاهنامه).
- مهره بر جام زدن، به علامت حرکت مهره در پیالۀ فلزی ریختن:
بزد مهره بر جام و برخاست غو
برآمد ز هرجا ده و دار و رو.
فردوسی.
- مهره به طاس افکندن یا انداختن، کنایه از آگاهانیدن و خبردار گردانیدن. (آنندراج).
- ، کنایه از تیز دادن. (یادداشت مؤلف). و رجوع به مهره در جام افکندن شود.
- مهره در جام، نوعی از آلات جنگی:
یکی مهره در جام در دست شاه
به کیوان رسیده خروش سپاه.
فردوسی.
- مهره در جام افکندن و انداختن، کنایه ازاعلام سواری. گویند که در زمان کیان رسم چنان بوده که جامی از هفت جوش بر پهلوی فیلی می بسته اند و چون پادشاه سوار می شده مهره ای نیز از هفت جوش در میان آن جام می انداخته اند و از آن صدای عظیمی برمی آمده و مردم خبردار شده سوار می شده اند. (برهان) (آنندراج) :
علاج تندی او مرسل الریاح کند
گر آفتاب فلک مهره ای بطاس انداخت.
میرزاعبدالغنی قبول.
- مهره در جام زدن، مهره در جام افکندن:
بزد مهره در جام بر پشت پیل
زمین را تو گفتی براندود نیل.
فردوسی.
- مهره در طاس افتادن، مهره در جام افکندن. (از آنندراج) :
صدای عشقم از صندوق گردان
برآمد تا فتاد این مهره در طاس.
حکیم نزاری.
رجوع به ترکیب مهره در جام افکندن شود.
- مهره در طاس افکندن و انداختن، به معنی مهره در جام افکندن باشد. (برهان). کنایه از خبردار کردن. رجوع به ترکیب مهره در جام افکندن شود.
- ، کنایه از تیز دادن. (از برهان).
- مهرۀ سپید و مهرۀ سفید، ناقوس که به هندی سنکه گویند. (غیاث) (آنندراج). سپیدمهره یکی از وسایل جنگ نظیر کوس و دهل و دبدبه.
- مهرۀ صفیر، خرمهره که در قدیم وقت جنگ می نواختندو آن را سفیدمهره نیز گویند و ظاهراً ناقوس نیز همین است. (آنندراج) :
به پردۀ دل خود بسکه ناله پیچیدم
پس از هلاک دلم مهرۀ صفیرشود.
سالک یزدی.
، بوق. نای. نوعی بوق. شیپور. مهرۀ ترسایان. (دهار). شبور، مهرۀ ترسایان که یک نوع ساز است. (ناظم الاطباء) :
غو کوس با مهره برشد به هم
ز شیپور و از نای برخاست دم.
اسدی (گرشاسب نامه).
- سپید مهره، نوعی بوق و شیپور:
دردم سپیدمهرۀ وحدت بگوش دل
خیز از سیاه خانه وحشت به پای جان.
خاقانی.
رجوع به سپیدمهره در ردیف خودشود.
- مهرۀ گاودم، نوعی کرنای و بوق به شکل دم گاو:
برآمد دم مهرۀ گاودم
شد از گرد گردان خور و ماه گم.
اسدی (گرشاسب نامه ص 101).
، چکش و پتک آهنگری ومسگری. (برهان). صاحب جهانگیری گفته معنی غیر مشهورآن پتک است و این بیت عبدالواسع جبلی را شاهد کرده است:
بساید زخم گرز او چو سرمه پیکر خارا
بسنبدنوک رمح او چو مهره تارک سندان.
و رشیدی گفته جهانگیری خطاکرده و این غلط است، منظور جبلی پتک نبوده و همین مهرۀ متعارف بوده یعنی سوراخ می کند نوک نیزۀ او سندان را چنانکه مهره را سوراخ کند، و حق با رشیدی است، پتک سندان را سوراخ نمی کند و سنبیدن به معنی سوراخ کردن است نه سائیدن. (آنندراج) (انجمن آرا) ، به ترکی، علتی است مر شتر را. (برهان)