پسر میرزا نصیر. خدمت دیوانی داشته و در فن انشا ماهر بوده و شعر می سروده است و در اواخر عمر سلوک عرفانی داشته و منزوی بوده و در حدود 1268 هجری قمری زنده بوده است. از اوست: اسیر آن دو گیسویم که جا در پرنیان دارد که رای پیر او مر دین و دولت را زیان دارد سبک روح است زلف مشکسای او ولی با من چو فخر دین و دنیا گاه گاهی سر گران دارد. (از دانشمندان آذربایجان ص 364) (از مجمعالفصحا ج 2 ص 439). و رجوع به فرهنگ سخنوران و مجمعالفصحا شود
