سیدمهدی فرزند میرزا غیاث عرب نسابۀ طباطبائی. از شاعران قرن یازدهم است. در شیراز تحصیل کرد و سپس به اصفهان رفت. از اوست: دم مسیح چمن در هوای بوی تو بود که غنچه سربه گریبان جستجوی تو بود هنوز حیرت امکان در عدم می زد که عکس روی تو آیینه دار روی تو بود. (از تذکرۀ نصرآبادی صص 163-164) (از فرهنگ سخنوران)
پسر میرزا نصیر. خدمت دیوانی داشته و در فن انشا ماهر بوده و شعر می سروده است و در اواخر عمر سلوک عرفانی داشته و منزوی بوده و در حدود 1268 هجری قمری زنده بوده است. از اوست: اسیر آن دو گیسویم که جا در پرنیان دارد که رای پیر او مر دین و دولت را زیان دارد سبک روح است زلف مشکسای او ولی با من چو فخر دین و دنیا گاه گاهی سر گران دارد. (از دانشمندان آذربایجان ص 364) (از مجمعالفصحا ج 2 ص 439). و رجوع به فرهنگ سخنوران و مجمعالفصحا شود
حاجی شیخ مهدی خالصی، از علمای شیعۀ ساکن عراق بود که پس از جنگ بین الملل اول در ژوئن 1923 میلادی دولت عراق او را با عده ای از علما تبعید کرد. خالصی ابتدا به سفر حج رفت و سپس به ایران آمد. و پس از واقعۀ قتل ایمبری کنسول امریکا به مشهد رفت و در 1343 هجری قمری / 1925 میلادی در سن 66سالگی در آن شهر درگذشت. (از وفیات معاصرین به قلم محمد قزوینی، مجلۀ یادگار سال سوم شمارۀ پنجم)
