جمع واژۀ مه . بزرگان: بر او آفرین کرد شاه جهان که بادت بزرگی و فر مهان. فردوسی. سر نامه گفت آفرین مهان بر آن باد کو پاک دارد نهان. فردوسی. چو بشنید قیصر کز ایران مهان فرستادۀ شهریار جهان. فردوسی. یکی شادمانی بد اندر جهان خنیده میان کهان و مهان. فردوسی. میان سپاهت هر آن کز مهان بترسی از او آشکار و نهان. اسدی. ز کردار گرشاسب اندر جهان یکی نامه بد یادگار از مهان. اسدی. بر مهان نشوم ور شوم چو خاک مهین غم گیا نخورم ور خورم به کوه گیا. خاقانی. با مهان آب زیر کاه مباش تات بی آب تر ز که نکنند. خاقانی. به می خوردن نشاند آنگه مهان را همان فرخنده بانوی جهان را. نظامی. سر سرفرازان و تاج مهان به دوران عدلش بناز ای جهان. سعدی
