محمد مهدی بن محمد شفیع، از عارفان قرن سیزدهم هجری است. وی از شاگردان میرزا محمد تقی کرمانی بود و از میرزا محمد حسین ملقب به رونق علیشاه اجازه گرفته بود. به امر پادشاه قاجار به پایتخت آورده شد و به سعایت بدخواهان مورد خشم واقع گردید و بعد از یک هفته به سال 1217 هجری قمری درگذشت. این رباعی از اوست: زنهار دلا به دهر مایل نشوی وزحق نشوی نفور باطل نشوی در عالم بیوفا که خواب است و خیال یک لحظه ز ذکر دوست غافل نشوی. و رجوع به ریاض العارفین ص 305 شود
