ابن مودود (شمس الدین) بن ملک عادل محمد بن ایوب، ملقب به مظفرالدین و معروف به الملک الجواد. از امیران دولت ایوبی به شمار می رفت و مردی کریم و بخشنده و در عین حال ساده و گول بود. خدّام وی به مردم ستم می کردند و او اهمیت نمی داد. در سال 635 هجری قمری پس از مرگ ’الکامل’ به اتفاق نظر اکثر شاهزادگان در دمشق والی شد. درهای خزانه را گشود و همه جواهر واموال را پراکنده کرد. در سیاست کشور درماند و اطرافیانش از او منزجر شدند. وی می گفت: مرا با ملک چه کار؟! سگ و باز شکاری در نزد من از کشورداری عزیزتر است ! مردم سنجار بر او شوریدند و او پس از فرار و گرفتاری سرانجام به سال 641 هجری قمری به دست الملک الصالح ’اسماعیل’ صاحب دمشق خفه گردید.
